Waar ik het vandaag over wil hebben, is de hyperfocus.
Bepaalde mensen met A.D.D. kunnen zich echt verliezen in hetgeen ze mee bezig zijn . Ze kunnen letterlijk niet meer aan iets anders denken. Er is bij mij persoonlijk dan zelfs geen ruimte voor andere zaken. Het licht brandt wel, maar helaas is er niemand thuis. Ik ervaar dit meer en meer de laatste jaren. Het duurt even voor ik in m’n focus geraak, maar éénmaal ik er in zit krijg je me er moeilijk uit. Dan word ik ook enorm gefrustreerd als er om één of andere reden iets gebeurd waardoor ik niet kan uitvoeren wat er in mijn 2do staat.
Gelukkig beseffen de mensen in m´n buurt dat, als ik in my zone geraak, dat ze weten dat, als ze tegen me praten, het regent op een eend. Met andere woorden, het komt niet binnen bij mij. Waardoor we af en toe ludieke toestanden meemaken thuis. Als ik voor m’n grafisch bijberoep bezig ben met een project, en ik kom rechtstreek van mijn pc aan tafel, dan komt het eerste moment niets binnen van info. Gelukkig zien de medebewoners dit reeds aan m’n blik.
Een kluchtige anekdote dit weekend. Ik ben zo danig gewoon dat m’n jongste zoon met de fiets naar de woordkunst gaat. Echter was het zaterdag drash national dat ik hem gebracht had met de auto. Echter was ik na een serieuze uitstelvlaag begonnen aan m’n btw aangifte. Om 15 u ging m’n telefoon en zie ik zijn naam. Waarop ik zeg, ah juist, ik moest je komen halen zeker? Staat dat ventje daar op me te wachten, zeiknat, en zegt hij bij het openen van de deur. 《Kluchtig e zeg, moestekik joen komn alen zeker? Kluchtig, echt… Waarop we alletwee de slappe lach kregen.
Dit is iets wat me enorm frustreert. Ik mis heel vaak belangrijke info door m’n dromerige ik zijnde. Dan slaat de twijfel toe en begint mijn maalmolen. Ik zou zo graag de mama zijn die de balletjes de lucht kan inhouden. Helaas is jongleren niet aan mij besteed. Welke L.O. leerkracht heeft trouwens ook beslist om jongleren in het leerplan L.o. te steken.
Ik mag mezelf omschrijven als een open boek, en ik ben blij dat ik beslist heb om eerlijk te zijn naar mijn omgeving en mijn gebreken openlijk bespreek. Mijn omgeving weet dat als ze iets willen regelen wat met agenda te maken heeft, dat ze dit aan mijn wederhelft moeten zeggen. Mijn vriendinnen weten dat ik in m’n enthousiasme nogal in overdrive kan gaan. Maar vooral mijn nieuwe collega´s heb ik open en eerlijk verteld hoe ik ben, hoe hard ik kan rijden als een bulldozer en in m’n enthousiasme overal over rij en wat op m’n weg staat niet zie staan. Ik ben ze dankbaar dat ze me aanvaarden voor wie ik ben.
Dit weekend zei er iemand tegen mij toen ik me excuseerde voor m’n overenthousiaste supporterzijnde op de sportwedstrijd van de zoon: 《Sofie, je hoeft je niet te excuseren voor hoe je bent, je bent zoals je bent en moet niet veranderen voor ons》. Ik was hier diep door geraakt op een positieve manier omdat ik altijd denk dat ik *te* ben.
Dus de enige tip die ik kan geven als Atje is om open te zijn over je Atje. Je denkt vaak dat mensen het niet door hebben, alleen is het tegenovergestelde vaak meer waarheid.
´t is niet al slecht wi!
Door mijn Atje ben ik creatief en expressief, dus hier ben ik dankbaar voor.
Tot de volgende luitjes….