De niet zo gezegende mensen met verstand…

Daar dit mijn blog is en ik mag schrijven wat ik wil, pen ik even een beetje frustratie neer.

 

Volgens mij zit ik momenteel in een fase van het jaar waar ik me beetje begin te ergeren aan bepaalde gedragingen. Ik erger me rot aan de kuddemaatschappij waarin we leven.

Wat me ook nog meest frustreert is dat ik er ook vaak aan meedoe…

Neem nu het hele Rode Duivel verhaal ( ik weet eigenlijk niet of ik die naam mag gebruiken in mijn blog, of als er nu een major rechtzaak boven mijn roodharig kopje gaat hangen)  Tot 10 jaar geleden was er niemand van de Belgische bevolking die meeleefde met de prestaties van ons elftal. Vorig EK deden ze het goed en begonnen meer een meer Belgen zich Duivel te voelen.

Neemt niet weg dat dit voor een ongelofelijke sfeer zorgde op café, pleinen met grote schermen. Want geef toe, we zouden geen Belgen zijn mochten we niet genieten van het lekkere gerstenat op dat plein…

Tot 2 maand geleden hoor je nog overal waaien, we worden WERELDKAMPIOEN.

Vorige zaterdag speelden onze jongens een niet veelbelovende match. Saai, slaapverwekkend, etc.. Kijk dan eens even op Fakebook, WTH lees je daar van commentaren zeg.. Niet normaal dat al het geloof door één saaie wedstrijd wegvalt.. En we gaan verliezen, en we gaan er niet raken en blablablabla zzzzzzzzz…

Deze ochtend lees ik dan dat het stadion voor de match tegen Egypte nog niet voor de helft verkocht is. Moa zeg, geven wij dan zo rap op.. euuw het gaat niet goed dus ik doe niet meer mee.. . Wat ik dan denk hé; toen de geallieerden op Omaha beach aankwamen ( aandachtig lezer gaat nu realiseren dat het vandaag de dag 74 jaar geleden is dat de dappere soldaten voet op strand zetten) dat die mensen daar de kogels zo zjere als kieken rond hun oren hoorden vliegen, dat die ook dachten, weet je wat, ik ga met m’n luie kont terug in mijn blikken bootje gaan zitten en ze zoeken het daar maar uit, die Dutschers..

Nee dat deden die soldaten niet, ze gingen niet zitten blèten dat het niet lukte en ze beter zouden terugtrekken. Da’s dan mijn gedacht hé, geef ne keer niet zo rap op. Maar wacht tot ze de eerste wedstrijd winnen, dan is iedereen plots Duivel..

Dit gezegd zijnde, en gespogen is gespogen..

 

Tweede frustratie  teed noois geen één gedaan

Ik hou niet van oneerlijkheid. Ik braak ervan als er iets gebeurd en ’t is van niemand. Luister hier, niets gaat vanzelf kapot, of ’t zijn de planten in m’n huis, en dat is meestal nog omdat ik ze vergeet water geven, dus in principe is het mijn schuld. JA dat is het, mijn schuld. Ik voel me niet te mooi om toe te geven dat ik veel fouten maak. Meestal zijn ze keihard onbewust gemaakt. Maar wat ik dan enorm apprecieer in mensen, is dat ze toegeven dat ze een fout of per ongeluk iets stuk hebben gemaakt.

Als ik een keuze maak waarvan ik overtuigd ben dat ik de juiste gemaakt heb, sta ik er 100% achter. Tot ik geconfronteerd word met het feit dat het ook anders kan of kon. Dan geef ik het met plezier toe dat ik fout was. MAAR ik ga wel altijd zoeken om mijn naam te zuiveren.

En gisteren is me dat gelukt, fwiew knoop uit mijn maag weg en weer loslaten en verderdoen. Ik ben gezuiverd geweest en gezegd dat mij geen schuld treft. Boewja, I rock.. ( innerlijke godin dans)

Nu ja.. ‘t is overoals etwa wi..

Fie is ermee weg, kmoet nog m’n Rode Duivels supporterkostuum gaan strijken voor vanavond..

Peace allemoale en fuck al de haters 🙂

 

don’t worry about me…

 eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat dit niet mijn woorden zijn, maar wat er nu wel in mijn hoofd omgaat.
Ik heb deze middag afscheid moeten nemen van mijn grootste held… mijn lieve, eerlijke, harde werker, mijn allerliefste opa..

Mijn grote stevige boom in de grote tuin van de wereld. Wat is het vreselijk hard om hem los te laten. Terwijl je beseft dat hij het allerliefst gewoon rust wou. Gedaan met pijn…
Maar dit neemt niet weg opa hoe hard ik je ga missen. Hoe hard het gaat zijn om in de keuken komen te komen, en je daar niet meer terug te vinden. Ik moet je niet gaan zoeken in je “kot”, zoals het onwaardig klinkt, maar je “kot” was je favoriete plaats om te vertoeven.

Voor mij was je “kot” ook altijd de plaats waar ik je kon vinden. Wat me heel vaak te binnen schiet de laatste tijd, is het beeld van die draaitrap in je werkplaats. Waar ik als klein meisje mocht helpen om die draaitrap te voorzien van bouten. Wat was ik blij dat ik je mocht helpen. Met je grapjes die je zo uit je mouw schudde, en als we je terug plaagden, ging je het aan je mama gaan zeggen zei je altijd. Of als ik mocht in de zomervakantie met mijn fietsje komen aanrijden om de zitmaaiers binnen te rijden. Waar je duidelijk instructeerde wat ik moest doen. Of de maaltijden ‘s middags, waar jij altijd kunstwerkjes van de aardappelen maakte, met de ijsschep. Terwijl mama thuis de aardappelen opschepte met de lepel, deed jij dit met een ijsschep, maakte van de erwten het haar van het mannetje, en zo verwende je ons allemaal. Wat ben ik blij dat je me altijd kon doen lachen. Je liet me zaterdag toen ik je het laatst zag nog zo hard lachen. Je had pijn, maar ik weet niet waar je de kracht haalde om toch nog zo het zotje uit te hangen. Ik vermoed dat je voelde dat je laatste dagen hier geteld waren. Wat een spraakwaterval, de opa die ik altijd gekend heb. De “vuile” mopjes waar oma dan rode wangen van kreeg en zei, vader toch.. Wat zette je haar graag op haar paard.
Ik heb een ongelofelijk mooie peter gehad, waar ik nu zo dankbaar voor ben. Ons huis hangt vol met je kunstwerken, onze leuning, onze leuningen aan het venster buiten, want wat hadden we gedacht, die kindjes kunnen zo uit het raam vallen. Dat ging niet van jou afhangen, op een dag stond je er met een mooie bescherming om buiten aan de ramen te hangen. Ik ben blij dat je je creativiteit doorgegeven hebt aan mij. Het smedenijzer kerstboompje dat je maakte, staat samen met de andere zaken in mijn huis en opa, ik garandeer je, ik zal er goed voor zorgen. Je hoeft je geen zorgen te maken, we zullen goed voor ” moedertje” zorgen. Ik zal geen brood, taart of maaltijden kunnen maken zoals jij dat kon, maar ik zal proberen.

Je kon zo kwaad worden als je iets uitlegde, en we snapten het niet. Wat een omgekeerde wereld, als er iets in Photoshop was waar ik niet uitraakte, belde ik je op. Het verlangen naar een verjaardag, om een mooi zelfgemaakte grappige kaart van opa te mogen krijgen. Je was in de weer op Facebook, en had steeds gevatte opmerkingen op mijn foto’s.
Je hoeft je geen zorgen te maken en rust nu maar. De laatste maanden was je het beu, en toch trok je er jezelf doorheen. Maar opa, wat ben ik blij dat je eindelijk eens aan jezelf gedacht hebt, en niet aan een ander. Je hebt de rust gezocht die je nodig had.
Liefste opa, ik ga je onthouden met je schuine mopjes, genietend van je “bende”, want dat was voor jou het belangrijkste, je bende…
Het gaat je goed, waar je ook bent, ik hoop voor jou dat ze daar veel goede gevechtfilms hebben, geen manillers, en ik hoop dat je Lies tegenkomt, zodat je ze eerst een knuffel kunt geven en daarna haar schop in haar kont!
Rust zacht..

 

after all this time, ALWAYS

Wie me persoonlijk kent, weet dat ik een Harry Potter fan ben. Nee ik ga niet naar verkleedfeestjes in Harry Potter stijl. Dat hoef je zeker niet te denken. Ik vind de betekenis van de boeken en de omschrijving gewoon geweldig.

Ik probeer mijn Harry Potter koorts over te brengen naar mijn nageslacht, helaas willen ze niet happen.

Er zit zoveel diepere betekenis in de woorden en hierbij even mijn respect voor de auteur, petje af..

Ik wil al lang een tattoo op mijn lichaam plaatsen. Een heel klein subtiel stempeltje, die veel voor mij betekent.

Er is een stuk in de Harry Potter saga dat zo mooi en zo diep gaat, dat toen ik het las, zo ontroerd was. We waren op reis, ik aan het lezen en mijn wederhelft zat zich achter zijn stuur weer te ergeren aan mijn tranen, maar eindelijk had ik het gevonden wat ik al zo lang over aan het sakkeren was. Iets op je lichaam zetten, maar wat dan.. En niet zomaar vermassacreren zonder betekenis.

Het gaat over het stuk waar professor Sneep en Perkamentus met elkaar praten over het verdere verloop van de strijd tussen meneer Potter en Voldemort. Spoiler alarm voor de mensen die de films of boeken nog niet gelezen hebben.. dus mocht je je nog geroepen voelen om te lezen, sla even onderstaande over.

A true HP kenner weet dat er in het HP verhaal drie belangrijke zaken zijn. De steen der wijzen, de onzichtbaarheidsmantel en de Zegevlier. Deze drie zaken zorgen voor onsterfelijkheid of “voor altijd”. Professor Sneep zegt op een gegeven moment in het verhaal dat hij altijd van de moeder van Harry gehouden heeft. En daarop zegt iemand, after all this time, waarop hij zegt ALWAYS;

Nu heb ik de mensen die ik nooit of nimmer vergeet op mijn lichaam geplaatst. Dit zijn mijn kinderen en mijn zus die helaas niet meer in persoon bij me is, maar wel ALWAYS graag gezien zal zijn door mij. Helaas kan ik haar alleen maar bij me hebben in mijn hart. Ik wil haar ook een plaatsje op mijn lichaam geven omdat ik haar altijd graag zal zien… Wat ze helaas te weinig gehoord heeft van mij…
Pas op, mijn ouders, en andere mensen hebben ook een plaatje in mijn hart, maar mijn kinderen en mijn zus wil ik ergens zichtbaar voor mezelf.

Ik heb mijn afspraak deze avond en ben ongelofelijk zenuwachtig. Ik weet dat het ergens verminking is, en hoop dat ik het me niet beklaag, maar ik wil dit reeds 8 jaar. 8 jaar lopen twijfelen, en eerlijk, ik vind dat ik, after all this time, het wel eindelijk mag doen…

 

 

die draai in je maag

Ik wou het even hebben over de spreekwoordelijke draai in je maag…

Ik was vorige week op weekend in de Eifel. Wat kun je doen in de Eifel hoor ik menig onder jullie denken.

WEL:
Wandelen en tot rust komen. Het gebied waar deze dame zich bevond had geen WiFi, jawel toch wel, maar dan moet je weer registreren, inloggen, leuk vinden en dat is voor mij allemaal teveel werk. Luie doos, ik weet het…

Zo’n WiFi vrije periodes in mijn leven kan ik best wel smaken.
Diep vanbinnen ben ik me er bewust van dat ik best wel verslaafd ben aan sociale media. Ik check toch elke dag wel even mijn Facebook. Ik heb recentelijk Instagram ontdekt. Jaja onder welke steen heb ik zoveel jaar gelegen dat ik het nu pas ontdekt heb?? Ik wist wel dat het er was, maar wederom, te lui om te registreren enzo.

Nu goed, ik wijk af.. Ik wou het even hebben over het onderwerp , den draai in je maag… Dit weekend was ik dus op zwier in de Eifel en wat doet deze dame en haar gezin daar dan? Jip, wandelen.. Onze vrienden waren mee en zo’n wandeling is echt het ideale moment om te praten.
Over dingen waar je tijdens andere ontmoetingen nooit tijd vindt om over te praten, want we zijn allemaal druk druk druk…
Nu goed, we kwamen op het onderwerp waarvan ik nooit bij stil gestaan heb dat andere mensen ook dat gevoel ervaren.
Sinds ik gezegend ben met het feit van mama te zijn, en levende wezentjes heb waar ik verantwoordelijk voor ben, worstel ik vaak met het feit dat er plots een grote paniekvlaag over mij heen komt, waardoor ik het helemaal kwijt ben…

Een voorbeeld, onze kleinste rakker van bijna 8 mocht enkele maandjes geleden eens in onze wijk gaan spelen met vriendjes op het plein.
Voor mij persoonlijk is dat loslaten, daar ik eigenlijk geen voorstander ben van straatspelen. Mijn moeder heeft me vroeger dikwijls ingeprent dat ik geen straatleur of dweil mag zijn. Wat dat ook moge betekenen.
Het zit er dus bij mij diep in geworteld dat op straat spelen gevaarlijk kan zijn.
In onze wijk is dat helemaal niet het geval, er is een leuk pleintje wat verderop, een doodlopende straat dus op gebied van verkeer heel safe.
Er zijn duidelijke afspraken waardoor ze weten tot waar ze mogen komen. Toch blijft het voor mij een uitdaging om los te laten. Nu, die kleine van ons, mocht van papa gaan spelen met een vriendje met z’n fiets. Wij vertrouwen hem, maar wat bleek, hij had zich niet aan de afspraak gehouden en was niet meer te vinden…
Dat moment krijg ik dan, een gigantische draai in mijn maag, schiet ik volledig in paniek en staat alles precies stil rond mij. De adem wordt me dan uit mijn lichaam gezogen. Alsof je uit je eigen lichaam treedt en alles van buitenaf meemaakt, als toeschouwer.

Even terug naar de wandeling waar mijn vriendin mij net hetzelfde vertelt dat ze , sinds ze mama is, toch af en toe eens die draai in haar maag krijgt. De angst dat er iets kan gebeuren met je dierbaren.
Vroeger, en ik spreek over de tienerjaren, stond ik er helemaal niet bij stil dat er iets kan gebeuren waardoor je dien draai voelt.

Het is toch een grote verantwoordelijkheid om te zorgen dat er je kinderen niets kan overkomen. Langs de ene kant wil je ze beschermen tot het oneindige en langs de andere kant moet je ook leren loslaten. Het is toch knap lastig….
Ik vergeet nooit de woorden van mijn zus toen ik vertelde dat ik zwanger was. “Je zorgeloze leven is voorbij, vanaf nu zal je je altijd zorgen maken” Als je zwanger bent, ben je bang dat er iets tijdens de zwangerschap gaat gebeuren. Als je moet bevallen, ben je bang dat er iets tijdens de bevalling gebeurd. Als ze baby zijn, ben je bang dat ze op een dag niet meer ademen. Als ze kind zijn,…. maar vooral, als ze tiener zijn, hoop je dat ze op het goede pad blijven. Als ze uitgaan, wakker liggen en hopen dat ze terug thuis komen. Dat laatste kon ik als tiener niet goed begrijpen, maar nu ik eenmaal zelf mama ben en nog wel even tijd heb eer die van mij uitgaan, kan ik heel goed begrijpen waarom mijn moeder niet veel sliep terwijl wij de nachtraven uithingen.

Bij deze , sorry mama voor de slapeloze nachten! Ik ben gelukkig altijd veilig thuisgekomen…
Helaas zijn er ieder weekend iemands kinderen die niet meer thuiskomen en waar ik iedere keer door gegrepen ben. Even stilstaan bij het verdriet van deze mensen kan geen kwaad…

Dus den draai in de maag… het hoort erbij, the way of life… en ik spreek voor mezelf, maar het leven kan soms toch een echt bitch zijn!

 

 

mijn eigen versie van Zen + aanvulling van mijn bucketlist

gegroet beste lezer

Wat erg, ik heb weer de grootste regels van het bloggen aan mijn laars gelapt. Regel zoveel, laat nooit lange tijd tussen de posts. Oepsie, I did it again…
Nuja ik ga mezelf niet blijven herhalen. Als ik niets nuttigs te zeggen heb, dan zwijg ik gewoon.. Jaja beste mensen, de mensen die me persoonlijk kennen zie ik nu wel eens lustig de wenkbrauwen naar boven trekken. Ik kan het wel hoor zwijgen. Alleen is het soms heel moeilijk om met de stiltes om te kunnen.

Is er veel gebeurd in de wereld volgens Sofie? Niets interessant vermoed ik. Alleen veel besluiten gemaakt na een interne evaluatie met mezelf ( **was het niet met mezelf was het ook niet intern njeh kalf* zegt ze tegen zichzelf **Doh**) 

Ieder jaar op het eind van het jaar besef ik dat ik eigenlijk niet erg goed bezig ben…

Te druk, teveel dingen te doen, de lat te hoog… Ik ben nu toch ondertussen al enkele jaren op tram 3 gestapt en had ergens wel eens gehoopt dat ik wat rustiger ging worden.
Begin van 2017 was voor mij het ideaal moment om eens in het reine te komen met mezelf. Ik was goed bezig hoor… Ik had me voorgenomen om elke dag 30 minuten iets op te ruimen waar je anders zo goed kan over kijken. Het jammere aan de zaak is, als ik na 30 minuten ergens anders kom, hebben mijn kleine bloedverwanten al weer ergens hun stempel op gedrukt. Lees: speelgoed in de zetel, kleurboeken op de salontafel, auto’s onder de eettafel…Mama Zen heeft 1 regel waar je beter niet over trapt, al is het zelfs met je kleinste teennageltje. GELIEVE GEEN SPEELGOED IN DE ZITHOEK TE LATEN DWALEN. Ik heb een ruimte voorzien in ons huis waar ze werkelijk alles mogen, zolang ik het niet kan zien.. ( kleuterredenering ik weet het , maar het houdt me gelukkig) Tot ik op een dag eens over de kast krijg en een crisis krijg.

Ik hoor het mijn moeder zo duidelijk zeggen toen ik zelf kind was. “Er zouden eens mensen op het onverwachte moeten toekomen en wel niet van ons denken” en ja, wie is er ook in dit patroon gevallen. Je leest het, MOI.En eigenlijk, wie kan het wat schelen wat ze denken. Mijn huis, en ook dat van mijn wederhelft, wordt gebruikt om in te wonen, te leven, te lachen, zot te doen en vooral ook, eens volleggen. Nu ik kom weer niet aan mijn punt.. Dat heb je wel eens met mij, vandaar het handig is om mijn gedachten te lezen. Hardop moeten aanhoren is nog lastiger, want deze dame springt weleens van de hak op de tak.

Ik vraag me soms af hoe sommige mensen hun leven kunnen regelen en alles zo perfect kunnen uitvoeren alsof het niets is. in vergelijking met hen ben ik dat visje die probeert naar de oorsprong te zwemmen om te paren, maar iedere keer door de tegenstroom achteruit zwem.
Ligt het dan aan mij? Zwem ik niet hard genoeg? Of zijn de andere vissen gewoon veel betere zwemmers dan mij?

Ik ben de laatste tijd nogal vaak in gedachten verdwaald, waardoor ik nogal seniel overkom.
Het zal waarschijnlijk wel aan mij liggen, maar er gebeurt heel veel waardoor ik gigantisch aan mezelf begin te twijfelen.
Dit weekend werd maar weer eens bevestigd dat ik er niet altijd met mijn gedachten bij ben. Wij mochten naar de babyborrel van onze buren. Ordelijk zoals ik ben ( lees niet) vond ik wel het geboortekaartje terug maar niet het uitnodigingskaartje met de gegevens van de borrel. Ik wist wel dat we tussen 11 en 14 u verwacht werden, maar stuurde mijn gezin dus naar de verkeerde plaats. Lang leve de sociale media, zodat ik toch de buurvrouw nog kon bereiken, bleek dat we in het verkeerde dorp stonden. Ik vond het al zo vreemd dat in het verkeerde dorp blauwe ballonnen uithingen in plaats van roze voor een meisje. Nu ja, eind goed al goed,.. Wij hebben toch nog kunnen borrelen en gelukkig op de juiste locatie. Stel je voor dat we gewoon party crashen in de verkeerde babyborrel. Ik vraag me eigenlijk af of iemand zou doorhebben of wij daar werkelijk niet hoorden. Misschien iets om op mijn bucketlist te schrijven : crash eens op een party 🙂 . Want eerlijk, ik heb me dat al afgevraagd, volgens mij zou niemand weten als je op een bruiloft komt, en je gaat naar de receptie in je beste tenue, vermijdt de bruid en bruidegom bij het binnenkomen en gaat daarna aan zo’n partytafel staan. Volgens mij weet niemand dat je daar niet hoort. Tenslotte weten ze niet wie je bent, je kan een collega zijn, een buurvrouw, een verre nicht.. Toch eens proberen, volgens mij zou ik niet de eerste zijn die dit doet…. Ik zeg nu wel met mijn grote mond dat ik dit zou doen, maar eerlijk? Ik zou de enige zijn op de receptie met een knalrode kop  ( want ik word rood als ik lieg) Okselvijvers ( want ik zweet als ik lieg) en ik vrees, als ik zo rood word, okselvijvers heb en drink om mijn zenuwen te bedaren, dat ik rap mijn incognito zou kwijt zijn,
Ik vermoed dat ik dan wel zou opvallen. Mocht ik dan toch niet opvallen, dan zou ik zeker nog 1 iets doen…. Een nieuw puntje voor mijn bucketlist.. Ik zou toch eens moonshotten in de fotobooth , after all, ze weten toch niet wie ik ben, en die bips van mij is nog niet aan het publieke licht gekomen.
Dus lieve schat, als je je ooit nog eens afvraagt waar ik met mijn gedachten zit, bovenstaande is er één voorbeeld van…

Dare to live, live to dare…

 

eventjes stil…

warme groet aan iedereen…

Het einde van het schooljaar loopt op z’n einde… Iedereen maakt zich klaar voor een tripje naar hier of naar daar..
Toch zijn er gebeurtenissen die ons pad kruisen waar ik even wil bij stilstaan en van me afschrijven…

Zondag heeft de grootmoeder van mijn wederhelft zich op haar laatste reis begeven.
Erg tegenstrijdige gevoelens borrelen op als je op het verjaardagsfeest zit van je eigen grootmoeder die haar 90 lentes viert, en ondertussen het nieuws krijgt dat de andere grootmoeder haar laatste uurtjes tussen ons aan het verwerken is.
Helaas staat het leven niet stil en word je maar weer eens met het feit in je gezicht gewreven dat wij ouder worden, maar helaas onze ouders en grootouders ook.

Misschien heb ik geen recht om dit te schrijven, want het was niet MIJN grootmoeder, maar ergens na 15 jaar verweven te zijn in het leven van mijn man voel ik het toch ergens aan dat ik toch ook afscheid van een mooi mens moet nemen.
Voor mij persoonlijk is het afscheid nemen van een lieve dame van bijna 95 jaar eerder gelukkig zijn. Langs de ene kant ben ik blij dat ik haar heb mogen kennen. Blij dat onze kinderen haar hebben mogen leren kennen en nog zullen weten wie ze was.
Ze zullen de koekjes van het rusthuis missen. De Koetjesrepen die meme elke keer spaarde van bij de boterham of koffie.

Het is vreemd hoe kinderen reageren op het nieuws dat iemand overleden is. Toen ik het meldde aan onze oudste zoon was zijn eerste reactie erg hard. Hij was blij dat hij niet meer naar het rusthuis op bezoek moest gaan.
Tot het besef later op de middag kwam dat hij NOOIT meer naar meme kan gaan… Hij besefte plots dat meme nu enkel nog in zijn herrinnering of op foto zal leven.

En dan kom ik aan de volgende gedachte of vraag die dan door mijn hoofd stroomt.
Ik heb altijd gezworen na het overlijden van mijn zus dat ik in mijn leven geen dode persoon meer wou zien..
Ik vind het eigenlijk ook een heel bizar gebeuren of ritueel dat wij na ons overlijden in een koud kamertje opgebaard liggen en dat iedereen ons even kan komen bekijken. Ik begrijp natuurlijk dat de ene persoon zijn verdriet beter kan verwerken door nog even te kunnen gaan afscheid nemen, of gewoon omdat je zeker wil weten of ze wel echt gestorven zijn, onder het motto eerst zien en dan geloven.
Nu weet ik van mezelf dat ik daar ongelofelijk tegenop zie, maar uit respect voor manlief ben ik meegeweest. Want dat is wat ze toch vragen als je huwt, zul je je echtgenoot bijstaan, welja, dus ook op zo’n momenten ook. Bij deze…
Maar lieve familie, als ik sterf, gelieve mij niet tentoon te stellen, ik zie er al niet uit levend, laat staan hoe ik eruit zal zien als ik  overleden ben….

Als de wijzers blijven draaien, blijft de wereld ook doordraaien.
Toen we in het koude kamertje stonden, stond onze wereld even stil. Een kwartiertje waar alles rondom je uitdooft.
Als de deur opengaat wordt je adem even afgesnoerd, stroomt het bloed vier keer sneller door je lichaan en ben je bang,  bang voor wat je gaat te zien krijgen, en daarna komtde geruststelling. Mémé slaapt.. Ze ziet er gelukkig uit..
Dan kom ik op mijn volgende hersenkronkel, waar ga je toch heen als je gestorven bent..
We weten het niet, maar ik mag hopen dat meme terug bij pepe is, althans zo zag ik het gisteren.

Op de brief stond het mooi verwoord, even met mijn eigen woorden want ik kan het niet woord per woord quoten. Ik laat de mensen die ik liefheb achter, om mij te voegen bij de mensen die ik liefhad…

Ik hoop dat het zo is, en hoop doet leven…. Ik weet één ding als dat zo is, het eerste wat ik doe als ik de persoon terug zie die ik liefhad, dat ik ze eerst een schop in haar kont geef voor al het leed wat ze ons heeft aangedaan! En daarna een dikke knuffel…

 

 

help, ik ben geen 3 x 7 meer

Ik heb het de laatste tijd erg verwaarloosd, maar ik schrijf liever niets als ik niets zinnigs te zeggen heb. Het is soms nogal moeilijk om neer te pennen waar je gedachten zitten. Om eerlijk te zijn, die gedachten zijn soms echt niet om woorden aan vuil te maken.

Heel vaak zit ik  met mijn gedachten heel ver en lijkt het wel dat de ogen open zijn, maar er helaas niemand thuis is.

Nu ja, dit gezegd zijnde, zijn we er weer met een omleiding aan het thema, ik ben HELAAS geen 3×7 meer..

Flashback naar enkele weken geleden…

Mijn dochter van 9 jaar zit in een turnclub en loopt de helft van de tijd op haar handen in plaats van haar voeten. Het kind hangt precies aan een rekker. Als je niet oplet krijg je af en toe een voet tegen je lijf, hoofd, oor omdat ze om het kwartier een radslag maakt. Enkele weken geleden zaten we te ontstressen op een grasplein. Mijn dochterlief was terug bezig met haar radjes waarop ik het heldere idee kreeg dat ik dat hoogstwaarschijnlijk ook nog kon. In mijn hoofd zag het er heel goed uit, maar helaas zag ik er eerder uit als een gebroken molen met kromme wieken. Wel ja, ieder zijn ding hè, zo erg is het niet als je radje er niet zo goed uitziet. Vraagt dochterlief me of ik ook nog een achterwaartse koprol kan.. Uiteraard kan je mama dit liefje, ik ben niet zo een NOOB dat ik niets meer kan van sportieve bezigheden. Mijn innerlijke Spartacusvrouw ging ten stijde en bereidde zich voor op een achterwaartse koprol om U tegen te zeggen. 1-2-3 hup en auw, mijn nekwervels werden precies samengeduwd als een accordeon in pensioen.

GEVOLG VAN DE ACTIE

• Waarschijnlijk ben ik nu 4 cm kleiner wegens het in elkaar schuiven van de wervels.
• Gigantisch geblokkeerd tussen de twee schouderbladeren
• HOOFDPIJN, helse hoofdpijn. Geef mij maar hoofdpijn door een gigantische kater.. dan had ik tenminste de dag voorheen er nog iets aan

Wanneer ga ik eindelijk beseffen dat ik niet gemaakt ben voor over olympische acties, en dat ik helaas geen 3 x 7 meer ben.

Antwoord: ik vermoed dat ik nooit ga willen toegeven dat ik ouder word. Ik ben er zelfs van overtuigd dat de blokkage in mijn nek niets te maken heeft met de koprol. De koprol was gewoon de druppel in mijn emmertje.

Mijn wederhelft vraagt zich af wanneer ik eindelijk eens mijn verstand ga gebruiken en beseffen dat als je eenmaal voorbij tram 3 gaat, je moet beseffen dat er bepaalde dingen zijn die je beter niet meer doet.. Achteraf bekeken heeft hij gelijk, maar ik heb het moeilijk om te aanvaarden dat ik ouder word.

AGE IS A QUESTION OF MIND OVER MATTER. IF YOU DON’T MIND, IT DOESN’T MATTER

 

wake me up when september ends

Iemand de mannen van Green Day gebeld?? Want september is gedaan….

We zijn ondertussen aanbeland bij de nieuwe maand oktober. Hoeray, ik heb september overleefd.
Ik weet niet of menig lezer ditzelfde gevoel heeft, maar eenmaal je september doorsparteld hebt, dan kun je de rest van het jaar aan ( de overige 3 maanden).

Ik weet niet wat het is, maar ik kan me niet van de indruk ontdoen.
Hoe ouder ik word, hoe sneller de tijd vliegt. **tgoa rap njeh, aj jen amuseert**

Bwoaah, amuseren is een groot woord. Ik spreek op mijn blog altijd voor mezelf, en schrijf mijn hersenspinsels neer. Als ik aan een blogje begin, weet ik soms niet wat ik moet schrijven, weer een vorm van stress bij…

Maar af en toe sta ik eens stil bij het feit dat ik teveel raas. Teveel druk opleg op mezelf. Dan wordt het tijd om mezelf een HO HALT toe te roepen.
Ik merk aan mezelf dat ik af en toe stress heb bij “materiele dingen”, stress die men vroeger niet had, omdat die kl***dingen niet bestonden.
Een opmerkzaam lezer weet dat ik een beetje een snob ben op multimedia zaken. Nu had deze juffrouw twee maanden geleden haar teergeliefde iPhone uit zijn hoesje gehaald om te gaan joggen. Ja ik weet het, wie gaat er nu lopen met een toestel van € 600 in zijn broekzak. Looptochtje voorbij, iPhone op het kastje. Mevrouwtje te lui om het toestel terug in de cover te steken, want geef nu toe, het design is toch veel mooier zonder zo’n condoom rond het toestel, toch??
Eenmaal aangekomen op mijn werk, leen ik wat energie van mijn werkgever en adapteer het toestelletje aan mijn computer. Blijft dat stom kabeltje wel niet hangen aan mijn bureaustoel en BAM iPhone op zijn hoekje gevallen en scherm gebroken.. Menig scheld – en vloekwoorden zijn vloeiend uit mijn mond gekomen. Woorden kregen een nieuwe dimensie.
Het toestel kon volgens de kenner niet hersteld worden, maar als je een verzekering neemt van € 372 krijg je van ons een nieuw toestelletje mevrouw.. JAAHAA uiteraard, ik heb zomaar €372 overliggen.

Manlief had iemand gevonden die wel herstelling van het scherm deed. Ik was dus door het dolle heen , krijg mijn toestel terug, wat blijkt: manlief dacht dat ik een wit toestel had, bestelt een wit scherm en ik eindig met een iPhone met wit scherm en zwarte homebutton. Tijdens deze woelige periode waren er veel dingen aan de hand die veel erger zijn dan een etisch niet mooie iPhone, dus was ik aan het relativeren dat er erger dingen in het leven bestaan. Eenmaal ik net de nieuwe look kon pruimen komt Apple met een update. Blijkt dat spel niet meer te werken doordat er een kabeltje aan die homeknop kapot was. AAAARGGGGHH uiteindelijk één week zonder toestel en het doet je toch beseffen dat je een verslaving hebt.

Hallo, ik ben Sofie en ik heb een verslaving.. Ik ben verslaafd aan mijn iPhone. Echt vreselijk om tot dat besef te komen….

En zo ben ik tot mijn volgende bemerking gekomen. Mensen groot of klein, we hebben allemaal onze zorgen en bekommernis.
Zo merkte ik op  dat mijn nakomelingen ook met hun kleine zorgjes rondlopen.
Mijn oudste telg begon op een avond uit het niets aan tafel plots te huilen en stelde de vraag: “Waarom heb ik zo’n luide stem? Kindje A en kindje B hebben gezegd dat ze hun werkje niet konden afwerken omdat ze heel de tijd mijn stem hoorden, en dat is niet leuuuuuuuuuk boehoehoehoe…” Op zo’n moment moet je als mama je pokerface opzetten, en geloof mij, ik had het heel moeilijk.. Wat moet je daar nu op antwoorden? Tjah jongen, helaas zijn zo’n dingen heel erfelijk, en kom je uit een familie, lees: niet mama’s kant, die wel heel luid kan praten. Is dat erg? Nee dat is niet erg, maar geloof mij, je zult er nog vaak opmerkingen over krijgen. Dus let er een beetje op om stiller te praten. Helaas was hij het ‘s ochtends alweer vergeten. **zucht**

Het tobben en de verwerking van de grote k*kweek vorige week heeft me deze week wel één positief punt geschonken. Ik was vorige week tijdens de tennisles een beetje gefrustreerd en niets van wat ik wou doen lukte. Na alle strubbelingen van vorige week had ik me voorgenomen om het gewoon los te laten en te genieten.. raad eens?? Ik heb gisteren ballen geslagen waarvan ik niet wist hoe ik het deed, maar de tennisleraar heeft me beloond met enthousiate uitlatingen dat ik het goed deed.. Awel, ‘t deed deugd an men ertje… 

IK GA ER NOG EENTJE SLAAN ( lees dit met de intonatie van meneer Meurisse tijdens de reclame van Zero, en je zal begrijpen wat ik bedoel)

 

 

slaap kindje, slaap en hopelijk worden de juiste mensen eens wakker…

Vooreerst wens ik met deze blogpost niemand met de vinger te wijzen, niemand te beoordelen op zijn of haar mening. Ik wens mij op deze post gewoon te uiten en MIJN eigen gevoel te verwoorden. Niet meer… niet minder.

Dat er al een tijdje iets dient te gebeuren op het vlak van de vluchtelingen, dat is een feit die niemand mag ontkennen.

Zelf zijn wij deze zomer op reis geweest naar Montenegro, we zijn doorgereisd naar Bosnië, Sarajevo.. Daar hebben we rondgelopen, en ons de vraag gesteld, na 20 jaar, waarom men toen de oorlog in Sarajevo zo lang heeft kunnen laten aanslepen? Waarom men niet vlugger in actie gekomen is?

We zijn naar de tentoonstelling van Srebrenica geweest. Een fototentoonstelling waar je met de neus op de feiten gedrukt werd. Een plaats waar ik stil werd, mijn kinderen zwaar onder de indruk. Nu ja, zou menig lezer opmerken, dat is 20 jaar geleden, er gebeuren nu ook erge dingen, en er zijn tussenin ook andere erge dingen gebeurd. Ja das waar, maar eenmaal je er zelf dicht bij staat, raakt het je nog meer.

Na Sarajevo trokken we door naar  Boedapest.
Ik heb de vluchtelingen gezien aan het station. Ik heb ouders zien lopen, met hun 5 jarige zoontje aan de hand, hun baby van 4 maanden in de armen. In de verschroeiende hitte van de stad. Met enkel een knuffel in de hand, en een flesje water in de andere hand. Ze hadden geen rugzak mee, geen tent, geen volledige koffer met hun eigendommen.
De echtgenoot en ikzelf hadden toen in juli al de opmerking gemaakt dat er toch iets aan gedaan zal moeten worden. Dit waren geen menslievende toestanden die we daar gezien hadden. Tijdens onze doortocht in Hongarije hadden we gesproken met enkele “locals” en die vertelden ons dat er enorm veel haat van de Hongaarse inwoners waren ten opzichte van de vluchtelingen. Dat er zelfs al iemand die “een ander kleurtje of uiterlijk” had aangevallen was door locals omdat hij een vluchteling was. De zoon van de huiseigenaar was journalist voor een plaatselijke website. Hij en zijn zus waren net naar een tijdelijk vluchtelingenkamp geweest om verslag uit te brengen over de situatie. Ze vertelden ons dat er misschien toen ( begin augustus 2015) enkele 100 vluchtelingen waren in de buurt van Pécs, maar dat de politiemacht het drievoud was van de aantal aanwezige vluchtelingen.
Voor ons was het dat moment iets waar we even over praten want je bent er aanwezig, en ziet dat je eigenlijk niet meer zo ver bent van alle miserie.

Eénmaal 1800 km verder, terug in je eigen hometown. Terug in je eigen ritme, moet je ook durven toegeven dat je het nieuws wel hoort, even kort bespreken tijdens één of andere maaltijd. Ja het is erg, en ja ze moeten er iets aan doen. Vlug verderdoen en zorgen dat alles gedaan raakt wat je zelf op je 2do lijst staan hebt.

Gisteren was er een kantelpunt hoop ik.

Een kind op een strand, aangespoeld na een helse dood, een beeld die op je netvlies gebrand staat.

Ieder mens die een hart heeft wordt niet losgelaten door dit beeld. Iedereen stond erbij en keek ernaar…

Enkelen onder ons voelden zich sterk achter hun beeldbuis en klavier om hier hun mening over te uiten. De één al wat positiever dan de andere.

Er is me één zinnetje bijgebleven en dat blijft nazinderen.. Een waarheid die klinkt tot in het diepste van je trommelvlies.

“you have to understand that no one puts their children in a boat, unless the water is safer than the land”

Eerlijk gezegd.. Niemand zal zijn huis achterlaten omdat het ergens anders beter is. Iemand met kinderen gaat vluchten omdat ze bang zijn. Bang voor wat er in hun land aan het gebeuren is.
En willen we niet allemaal het beste voor onze kinderen? Willen we niet allemaal dat ze zich goed in hun vel voelen? Kunnen lachen en zwansen?

Ik was deze ochtend terug met de gedachten aan het verdwalen en ik stel me de vraag of ik zelf wel goed bezig ben?

Neink, kzijn niet goe bezig… 

En waarom niet?

• ik maak me druk in het feit dat onze oudsten deze ochtend de keukenlade heeft getoucheerd waardoor onze nieuwe keuken van 3 maand oud schade opgelopen heeft. Is dat even erg als iemand die zijn huis moet achterlaten omdat enkele heethoofden een strijd aangaan?  Nee, dus grow up mevrouwtje van bijna 31 en doe verder met een minder goed sluitende lade
• het zoontje heeft verjaardag vandaag en ik sta me de avond voordien nog in het zweet te werken om vlaggetjes en dergelijke op te hangen. Meneertje de jarige staat deze ochtend op, is lichtgeraakt omdat ik hem aanmaan tot verder doen. Zegt dat hij zijn verjaardag niet wil vieren… Waarop ik misschien te hard gereageerd heb naar mijn jarige toe en gezegd heb, terwijl ik het beeld toonde van het kleine manneke op het strand:
  “Wel mijn beste vriend de jarigen, er zijn kindjes die hem helemaal niet meer moeten vieren, omdat ze de overtocht niet gehaald hebben…” 

Ben ik goed bezig? ‘ k denk het niet.. Ik had het misschien wat zachter mogen aanpakken. Maar helaas beste lezers, het is een keiharde wereld, met harde mensen en harde gevoelens. Ik las ooit eens, wat je niet doodt maakt je harder… Misschien waren we misschien allemaal beter een beetje minder gedood, zodat we weer wat zachter worden…

Hopelijk worden we allemaal gauw wakker…………

 

Mijn ventje smelt als een ijsblok

Aangekomen in Montenegro. Pfiew warm. Na een autorit van Manderscheid tot Hadosje (Slovenië) waar we sliepen in 35 graden. Lees smolten en deze ochtend genoten van een Sloveens ontbijt. Eitjes tot groot jolijt van de kids en brood waar mama achteraf een verdacht groene vlek op zag. Honger was direct over. We hebben meer dorst dan honger eerlijk gezegd. Daarna een autorit van 780 km door Slovenië, Kroatië stukje Bosnië en dan weer Kroatië om dan over te steken naar Montenegro. De eerste indruk was positief. Om na 9 uur aan te komen in een mooi basic huisje waren we zeer blij met een douche. We zijn daarna naar de stad gereden om te eten. Het is hier niet duur op met vijf te gaan eten. Drie rondes drank en voor ieder buikje een pizza of pasta waar we nog geen 40 euro voor betaalden. We zullen ons hier meer culinair laten verwennen denk ik. Om 21 u beginnen de locals hier weer te leven. Drinken kopen in een lokale Delhaize is ook een avontuur. De kassierster vertelde manlief dat je geen bier kunt kopen als je geen leeggoed hebt. Ja hoe kun je dan leeggoed bekomen? Dan maar plastic fles van 2 liter 🍻. Hilariteit alom bij de kassierster want wij verstaan geen Montenegrijnse taal en zij geen Brugs ☺️. Wat ze hier wel zot van zijn dat zijn onze spruiten hun blonde haren.

Warme groeten