don’t worry about me…

 eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat dit niet mijn woorden zijn, maar wat er nu wel in mijn hoofd omgaat.
Ik heb deze middag afscheid moeten nemen van mijn grootste held… mijn lieve, eerlijke, harde werker, mijn allerliefste opa..

Mijn grote stevige boom in de grote tuin van de wereld. Wat is het vreselijk hard om hem los te laten. Terwijl je beseft dat hij het allerliefst gewoon rust wou. Gedaan met pijn…
Maar dit neemt niet weg opa hoe hard ik je ga missen. Hoe hard het gaat zijn om in de keuken komen te komen, en je daar niet meer terug te vinden. Ik moet je niet gaan zoeken in je “kot”, zoals het onwaardig klinkt, maar je “kot” was je favoriete plaats om te vertoeven.

Voor mij was je “kot” ook altijd de plaats waar ik je kon vinden. Wat me heel vaak te binnen schiet de laatste tijd, is het beeld van die draaitrap in je werkplaats. Waar ik als klein meisje mocht helpen om die draaitrap te voorzien van bouten. Wat was ik blij dat ik je mocht helpen. Met je grapjes die je zo uit je mouw schudde, en als we je terug plaagden, ging je het aan je mama gaan zeggen zei je altijd. Of als ik mocht in de zomervakantie met mijn fietsje komen aanrijden om de zitmaaiers binnen te rijden. Waar je duidelijk instructeerde wat ik moest doen. Of de maaltijden ‘s middags, waar jij altijd kunstwerkjes van de aardappelen maakte, met de ijsschep. Terwijl mama thuis de aardappelen opschepte met de lepel, deed jij dit met een ijsschep, maakte van de erwten het haar van het mannetje, en zo verwende je ons allemaal. Wat ben ik blij dat je me altijd kon doen lachen. Je liet me zaterdag toen ik je het laatst zag nog zo hard lachen. Je had pijn, maar ik weet niet waar je de kracht haalde om toch nog zo het zotje uit te hangen. Ik vermoed dat je voelde dat je laatste dagen hier geteld waren. Wat een spraakwaterval, de opa die ik altijd gekend heb. De “vuile” mopjes waar oma dan rode wangen van kreeg en zei, vader toch.. Wat zette je haar graag op haar paard.
Ik heb een ongelofelijk mooie peter gehad, waar ik nu zo dankbaar voor ben. Ons huis hangt vol met je kunstwerken, onze leuning, onze leuningen aan het venster buiten, want wat hadden we gedacht, die kindjes kunnen zo uit het raam vallen. Dat ging niet van jou afhangen, op een dag stond je er met een mooie bescherming om buiten aan de ramen te hangen. Ik ben blij dat je je creativiteit doorgegeven hebt aan mij. Het smedenijzer kerstboompje dat je maakte, staat samen met de andere zaken in mijn huis en opa, ik garandeer je, ik zal er goed voor zorgen. Je hoeft je geen zorgen te maken, we zullen goed voor ” moedertje” zorgen. Ik zal geen brood, taart of maaltijden kunnen maken zoals jij dat kon, maar ik zal proberen.

Je kon zo kwaad worden als je iets uitlegde, en we snapten het niet. Wat een omgekeerde wereld, als er iets in Photoshop was waar ik niet uitraakte, belde ik je op. Het verlangen naar een verjaardag, om een mooi zelfgemaakte grappige kaart van opa te mogen krijgen. Je was in de weer op Facebook, en had steeds gevatte opmerkingen op mijn foto’s.
Je hoeft je geen zorgen te maken en rust nu maar. De laatste maanden was je het beu, en toch trok je er jezelf doorheen. Maar opa, wat ben ik blij dat je eindelijk eens aan jezelf gedacht hebt, en niet aan een ander. Je hebt de rust gezocht die je nodig had.
Liefste opa, ik ga je onthouden met je schuine mopjes, genietend van je “bende”, want dat was voor jou het belangrijkste, je bende…
Het gaat je goed, waar je ook bent, ik hoop voor jou dat ze daar veel goede gevechtfilms hebben, geen manillers, en ik hoop dat je Lies tegenkomt, zodat je ze eerst een knuffel kunt geven en daarna haar schop in haar kont!
Rust zacht..