burn baby burn

aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaah eindelijk is het zover.. De eerste zonnestralen hebben ons bereikt.
De algemene humeurbarometer van menig luitjes op dit deel van de aardbol heeft zich sinds vrijdag behoorlijk in de groene safe zone gezet.

Deze juffrouw behoort ook tot de safe zone van de barometer. Na een zeer lange herfst, winter, lente kan een mens  weer eens genieten van de zon.
Toegegeven, ik hou niet van de broeiende hitte maar een aangenaam klimaat kan mij wel bekoren.
Helaas brengt de zomer toch ook altijd een paar ieniemienie  minpuntjes mee.

Mijn eerste ergenis bestaat uit kleine zwarte beestjes, mieren genoemd. Die kriebelbeestjes doen niets liever dan in ons huis komen. Eerlijk gezegd lieve mieren, lopen jullie in het gras, ik ga er niet om malen, maar serieus? In onze nieuwe keuken? Nergens een straat van mieren te bemerken, nergens suiker die aan het lonken is, en toch zitten jullie in mijn kast? Ik loop werkelijk elke dag te zoeken van waar die beestjes kunnen komen. Helaas geven ze mij hun geheim niet vrij. Mocht menig lezer mij via een drone of zo volgen, zou die zich werkelijk plat leggen hoe ik reageer als ik weer een mier in mijn kast vind. ( lees: als er weer een op mijn hand kruipt). Volgens een vriend zal zelfrijzende bloem de oplossing zijn. i’ll keep you posted

Mijn tweede ergernis refereert eigenlijk naar mijn titel.
De zon, een mooie gloeiende gasbol die zorgt voor het leven op aarde. Helaas zorgt deze gasbol ook voor mijn rood velletje. Gisteren dacht mevrouwtje hier eens een leuk fietstochtje met het nageslacht te maken. Factor 25 op de huid, zonnebrilletje op en uiteraard, de fiets op.
Toen de wederhelft terug thuis kwam na een zware dagtaak op het werk.. stond ik klaar met de krant en pantoffels ( niet ) en maakte hij mij er attent op dat ik een beetje Crême de tomate  was. U moet begrijpen, ik leef samen met een man en kinderen die een huid hebben die bruin wordt en niet rood. Geef ze de nodige factor en tegen het eind van de zomer zijn die kinderen van mij helemaal niet meer te linken aan mij. Een witte moeder en bruine kinderen.
Nu goed, ik dacht, hier gaan we weer , morgen op het werk zal men wel weer paar keer vragen aan mij of ik in de zon gelegen heb. HEUM hallo, ik heb drie kinderen, als ik in de zon lig, dan ben ik waarschijnlijk bezweken aan een hartstilstand, want anders laten ze me niet liggen hoor.

Nu dit dametje kwam aan op het werk, vlug alles aan het bureautje installeren, computer opstarten en dan de eerste blik op de collega werpen. Nog voor ik hem aangekeken had zei hij, auw dat doet pijn. Waarop ik begin te ratelen dat ik inderdaad verbrand ben en me wel ingesmeerd heb en blablalbalba VERDEDIGMODUS.
Tot ik hem aankeek! Wow dat moet inderdaad pijn doen. Mijn arme lieve collega was geen crême de tomate, maar een serieuze rode peper of paprika. Ocharme en jeij tegelijk. I’M NOT THE ONLY ONE  die zich heeft laten vangen door de zonnestralen.

Voila si, voor de rest is de zomer zeer welkom bij mij.

• Onverwachte zomer bbq,
• apero in de zon ( ingesmeerd en met parasol – in het glas en boven het hoofdje)
• strandbezoekjes, liefst ook ongepland)
• heerlijk lang ‘s avonds op terras zitten in plaats van ons voor de tv te plooien
• de vogeltjes die ‘s ochtends tjielpen en je welgezind maken ( klein detail: wij hebben iedere avond een vogeltje die op ons dak komt fluiten. Als ik fluit, fluit hij terug, nu vraag ik me af of dat vogeltje ook zou fluiten als ik niet fluit. Ik blijf ervan overtuigd dat ik de nieuwe vogelfluisteraar ben, dus blijf ik fluiten)
• de meeste mensen zijn vriendelijker als de zon schijnt
• …

Zomerse groetjes

 

I am wonder woman , en toch laat het me niet los…

Ik zag onlangs  op ons sociaal media een fotootje van die eeuwig schattige Minions verschijnen met het tekstje: I am wonder woman, en vond het zo toepasselijk voor mij dat ik het gedeeld heb.

Als het aan mij zou liggen en mijn wilskracht dan  zou ik alles perfect weten liggen. Helaas hebben de jaren ook al vat op mijn hersenen gehad. Waarschijnlijk hebben de jaren alcoholmisbruik er geen goed aan gedaan 🙂 . Misbruik is misschien een beetje overdreven… Hier ga ik dus weer gaan * wonderen * waarom ik weer overdrijf?

Nu ja, af en toe kan het geen kwaad om jezelf eens in vraag te gaan stellen.
De voorbije weken waren bij ons thuis een spreekwoordelijke hel voor iemand die nooit iets terug vindt ( lees mij). Mijn Handy man hubbie heeft zijn twee weken paasvakantie opgegeven om onze keuken te Debbie Travissen. Wat een werk!! Ik natuurlijk achteraf héél trots op zijn prestatie. Mijn schone vader heeft ook heel hard zijn best gedaan. Geen kast was te zwaar, geen plan te moeilijk, wat een wonderteam. Excuses aan de buren voor de decibels en hinder van de auto’s van de vele helpers.
We zullen het nooit meer doen. Alé toch in de eerste 20 jaar gaan we geen nieuwe keuken meer zetten.

Tijdens de “verbouwing” moest alles uit de keukenkasten naar de garage verzet worden. Ik vond dus letterlijk niets terug…’s Ochtends bij het ontbijt, appeltje schillen, maar ow waar is het mes? Auto inspringen om te gaan werken, maar hemeltje, waar zijn die autosleutels weer.
Gelukkig, deze tijden zijn voorbij..

Toch heb ik ergens nog een gaatje gevonden om mee te zijn met wat er rond me gebeurt.
Er zijn twee zaken die me de laatste weken aangetrokken hebben en me niet meer loslaten.

Zoals menig lezer wel weet heb ik een ontzettende bewondering voor mensen die iets “kunnen”. Prachtig kunnen dansen, muziek maken, en zich beeldend uiten. Kleine omschrijving van de twee zaken waar ik stil van geworden ben ( believe me: dat is geen eenvoudige taak om mij stil te krijgen)

Mijn eerste bewondering gaat uit naar Tony Reynders, de papa van Emma, één van de vele slachtoffers van de busramp in Sierre. Ik heb zijn boek gelezen tijdens het lange wachten in het ziekenhuis toen mijn oudste telg voor een kleine ingreep een dagje in het dagziekenhuis moest verblijven. Ik had mijn vriendin al horen vertellen over het boek, maar was nog niet klaar om mee gezogen te worden in het moment van het besef van verlies. Wil ik wel terug ook dat gevoel meemaken waar je nieuws krijgt en je een stamp in je maag krijgt waardoor alle lucht en leven uit je lichaam gezogen wordt?
Ik voelde me sterk genoeg nu om te beginnen lezen. Zoonlief lag te wachten op zijn operatie en mama begon aan het boek. Van het eerste woord tot het laatste leesteken heeft die man me meegezogen in het triest verhaal van verlies, beseffen, onmacht, missen,… Het heeft me geen dag gekost om het boek uit te lezen. RESPECT om zoiets neer te pennen. Wat me vooral opviel aan mezelf, de dagen na het lezen van het boek, dat het me niet meer losliet. Iedereen de mijn pad kruiste diende aan te horen wat ik gelezen had over die busramp. Het laat me ook niet los waarom die mensen nog met zoveel vragen moeten zitten, waarom de regering niet luistert… Ik kan alleen getuigen dat ik de papa van Emma heel moedig vindt om met zijn pen zo mooi te verwoorden wat hij voelt. Ik kan heel goed begrijpen dat de omgeving soms onbegrip toont. Mijn moeder heeft ooit eens beschreven hoe het voelt om een kind te verliezen. “het is precies of ze je armen en benen afhakken, en je alle stabiliteit kwijtraakt” Het verlies van een kind is ondragelijk, maar met de juiste mensen rond je kan iedereen misschien wat helpen dragen.
Ik heb Tony niet durven benaderen om te zeggen dat ik zijn boek prachtig omschreven vind, maar ik hoop dat hij hier ooit eens terecht komt en dit leest.

Mijn tweede bewondering heeft helaas ook geen goed einde. Menig twitter en blogfanaten zullen het verhaal van Evelien wel gelezen hebben. Amper 30 jaar en helaas ook moeten verliezen tegen die kanker met grote K. Ik heb lang getwijfeld over ik er wel over zou schrijven, want ik vind het oneerlijk dat ik dit zou doen, ik heb het meisje niet persoonlijk gekend. Helaas ken ik wel de mensen die haar van heel dichtbij kenden en hoop ik dat ze het me niet kwalijk nemen dat ik mijn bewondering voor haar talent wil uiten.
Omdat ik ook heel graag blogs lees, ben ik even op haar blog gaan piepen. Wat kon deze jonge vrouw mooi schrijven. Ze zoog je mee in haar verhalen, liet je lachen, en vooral denken : heij , dat maak ik ook mee. Toen ik haar laatste woorden las over het 30 jaar zijn kwam de man met de hamer op mijn kop slaan. Ik ben ook dertig, en ik heb ook moeite gehad met het feit dat er een 3 voorkwam.
Het leven is niet eerlijk, de mooie mensen krijgen slecht nieuws, het stomme aan heel het verhaal is dat  wij immortal er niets aan doen en toekijken en hopen. Ik zie de dood altijd als die man met zijn schaar die levensdraden doorknipt. Het is een echte klootzak! 

Mijn punt is : mensen die af en toe zich kunnen uiten met hun talent maken de wereld weer net iets mooier en aangenamer..

Bedankt #TeamEvelien voor je mooie woorden, hopelijk kun je in Twitterhemel andere mensen terug laten lachen met je mooie woorden

Bedankt #VoorEmma om te schrijven en te durven uiten. Om iedereen die het wenst te laten delen in je verdriet, je vragen, je onderzoek naar de waarheid.

Bedankt lezer, om te lezen tot het einde, want nu ik mijn blog herlees zie ik dat ik vrolijk was gestart, maar ik mag ook af en toe serieus zijn hè?

 

 

 

Bring the action

Met de gedachte in het achterhoofd om wat meer te bloggen zet ik me weer aan een maagdelijk wit blad.
Deze dame heeft de voorbije drie weken wat gas terug genomen. Na een operatie dient zicht de verplichte rust aan. Rust?? **Wablief, wat is dat rust?**

Laten we er even een woordenboek bijnemen:
Rust = toestand waarin je niets doet vb: ik moet wat rust hebben
hem met rust laten [niet lastigvallen]
tot rust komen [kalm worden]
hij is in diepe rust [hij slaapt]
ik had geen rust [ik was erg ongerust]
in ruste zijn [gepensioneerd]
rust roest [als je te lang niets doet, kun je niet meer werken

Rust in een gezin met drie kinderen, full time werkende ouders, als er eentje out valt ( zoals ik de voorbije drie weken), dien je rust toch even een andere definitie te geven:

Rust = toestand waarin je niets MAG DOEN van de dokter  MAAR JE WEET ALS JE DAN EFFECTIEF DE RUST NEEMT, HET KEIHARD TERUG IN JE GEZICHT WAAIT
hem met rust laten [niet lastigvallen] – lees : hem laten ze met rust, haar laten ze met moeite met rust, omdat ze toch altijd mama nodig hebben
tot rust komen [kalm worden],’ ‘s avonds in de zetel, als alles stil valt, en de mannen kijken voetbal, val ik in slaap, maar iedere goal schiet je keihard wakker door het geroep. Notitie aan mezelf: ga gewoon direct naar je bed é
hij is in diepe rust [hij slaapt] zoals hierboven vermeldt, ik was in diepe rust toen ik in mijn bedje lag. De wederhelft wist me te vertellen dat ik gisteren in mijn diepe slaap even wakker werd en een vlinder begon te zoeken. Ik was blijkbaar mijn vlinder kwijt in mijn bed 🙂 
ik had geen rust [ik was erg ongerust] correctomundo
in ruste zijn [gepensioneerd] toen ik dinsdag namiddag even een luchtje ging scheppen in het bos begaf ik me inderdaad tussen de mensen die in ruste zijn. Even voelde ik mij superjong, YES
rust roest [als je te lang niets doet, kun je niet meer werken ‘t is niet gebeurd, ben niet geroest… Of is het daardoor dat ik roodharig ben… Heb ik te lang gerust?? Stomme opmerking van mezelf..

Door mijn operatie kon ik even proeven van het huismoeder zijn. Heb ik er van genoten? Ik zou liegen mocht ik zeggen dat ik er niet van genoten heb VOOR EVENTJES.
De eerste week was herstellen, de tweede week was ook herstellen, maar toch al even weer in actie komen wat betreft de dagelijkse bezigheid.
‘s Ochtends zorgen dat de kinderen op tijd op school zijn. Doch met enig tegenzin je uit het bed begeven, omdat je je echt nog dat niet voelt. Gelukkig heb ik nachtkledij waar ik me mee kan buiten begeven.
Het was toch te koud om lang buiten te staan kletsen en de mensen kijken ‘s ochtends toch niet naar je kledij. Tot deze ochtend, toen ik de koffer dicht klapte en mijn oudste eventjes luid zei: “mama, heb jij nog je pyjama aan? ” en dochterlief bevestigde nog even dat ik zelfs mijn pantoffels nog aan had.
Mijn namaak UGGS van het Kruidvat zijn inderdaad mijn pantoffels kindjes, maar dat hoefde je echt wel niet aan gans het dorp mee te delen. Het is nu niet dat ik in mijn kanten slaapkleed aan de schoolpoort passeer hé.
Gelukkig sta ik ‘s avonds wel met kleren aan de poort. Stel je voor… Moeder Flodder aan de poort.

mindsprongetje:
Daar ik nooit aan de poort sta, behalve op vrijdag, zag ik nu iemand die ik vroeger, zeker 14 jaar geleden, vaak in hetzelfde etablissement zag als mezelf. Nu durf het  toe te geven mensen, als er  je iemand in je oog valt als 16 jarige  vergeet je dat niet. Als pubermeisje durf je die niet aanspreken, maar als 30 jarige wijze getrouwde vrouw mag je wel iemand aanspreken aan de schoolpoort, toch?
Oké 3-2-1 , “Mag ik eens iets vragen? Zou het kunnen dat jij ook veel daar zat??  En YES ik had gelijk! Hoera deze moeder is dus nog niet veel veranderd volgens de andere persoon.. Innerlijke vreugdedans… tatatadaadaaaa ..

Maandag is het weer voorbij en kom ik weer uit de rust modus.

Terug naar de andere kindjes van het werk….
Terug weten wat ‘s avonds te vertellen aan de keukentafel…
Terug me eventjes ietsje belangrijker voelen dan alleen verantwoordelijk zijn voor de was, de plas en zorgen dat ze op tijd in school zijn. …
Terug wat voldoening krijgen voor wat ik gedaan heb die dag en vooral het belangrijkste: ER VOOR BETAALD WORDEN 🙂

‘t was goed om even thuis te zijn, maar het gaat toch beter voelen om terug in mijn gewone leven te komen..

Als mijn lezers mij minder horen, ‘t is teken dat ik weer volledig aan het stressen ben en de lokroep van mijn blog in sleep modus staat..

Solong….

 

hey , het is okay om hopeloos romantisch te zijn

gegroet aan mijn lezende volgers :), hoewel volgers, gegroet aan de mensen die op mijn link hebben geklikt op mijn facebookpagina 🙂

We zijn ondertussen 11 dagen het jaar ingestrompeld… Eind 2014 was in chaos geëindigd dus ik hoop 2015 eindelijk eens wat op het gemakje te kunnen nemen.
Dochterlief heeft op skireis haar pols gebroken ( we waren goed en wel 15 minuten op de skipiste). Nu ja, mijn levensvisie is altijd: “zolang er geen doden zijn, is alles nog te relativeren”

Goed, waar was ik gebleven. Ahaj Hey het is okay om hopeloos romantisch te zijn… Ja inderdaad.. We zijn dus op skireis geweest en dit is voor mij HET moment om even weer alles bij te lezen. In mijn levensvisie is het leven al zwaarwichtig genoeg, zodat mijn literaire interesse zich beperkt tot detective verhalen en romantische boekjes. Ik hoor jullie wel denken hoor.. Is ze daar met haar bruine station romannetjes??. Nee het zijn geen zo’n boeken.
Toen ik mijn moeder dit vroeger zag lezen vroeg ik me altijd af waarom in godsnaam lezen over dokter huppeldepup die een romance met zijn verpleegster begint. Hoewel 🙂
Nee het zijn eerder van die boekjes waarin het hoofdpersonage een gebeurtenis meemaakt, waardoor ze haar volledige leven dient over een andere boeg te gooien. Daar leert ze dan één of andere man kennen die haar in geen honderd jaar interesseert. Het boek gaat van de ene gebeurtenis naar de andere, waardoor ze plots beiden interesse krijgen. Jammergenoeg is er wel altijd één of andere pippo die ertussen komt, waardoor hun liefde even uitgesteld wordt. Hoe dan ook, op het einde komen ze altijd samen.. smelt smelt…
Die boeken lezen in 1 dag en als je het boek dichtklapt, dan kun je eens heel diep zuchten en denken ooooooohhh zo mooi. Gebeurt dit in het echte leven?? Helaas moet ik het antwoord schuldig pleiten op deze vraag. Zou kunnen van niet, zou kunnen van wel.. Als ik even uit de bubbel stap en van aan de zijlijn ga kijken, vrees ik dat het in het echte leven geen rozengeur en maneschijn is, ofwel zijn we het allemaal vergeten na 10 jaar huwelijk, drie lieve, maar heel drukke kindjes, een huis die altijd op orde dient te liggen, afgewerkt dient te worden, hagen die gesnoeid moeten worden, kasten die op orde moeten liggen aaaarrhggg 🙂.

In het echte leven zit het eerder in de kleine dingen.. Als je ziek bent, wie zorgt er dan voor je? Vroeger was het je mama die je in de zetel voorzag van allerlei verwennerij. Nu, éénmaal je een getrouwde vrouw bent, moet je rekenen op de goodwill van je wederhelft. Deze week heeft hij het schitterend gedaan.. dikke duim voor mijn man…Hij lijkt wel niet op mijn moeder (thank God) maar heeft het wel aardig goed gedaan.

Bij ons is het evenwicht tussen romantisch zijn en recht voor de raap zijn eerlijk verdeeld, ik ben romantisch en de wederhelft is recht voor de raap. ***lees, een beetje romantisch ***
Ik moet vaak het onderspit delven als het over de tv keuze gaat, maar dit weekend, hebben we samen gekeken naar What happens in Vegas.. Na het negeren van enig geblaas en gezucht keek ik toch even opzij. Waarop ik de repliek kreeg : “je weet toch wat er gaat gebeuren hé, dat is zooooo voorspelbaar, ze gaan ruzie krijgen, zij loopt weg, hij loopt haar achterna en ze komen terug samen en alles komt goed.”

Tuurlijk wist ik wat er ging gebeuren, want ik, klein leugentje om bestwil romantisch zieltje, had deze film al gezien..

Dat is het verschil dan maar weer tussen mannen en vrouwen.
Vrouwen dromen van de ridder op het witte paard, en krijgen er eentje die er af en toe al afgevallen is. Waardoor ze terug beginnen lezen en als ze alleen thuis zijn naar zo’n films kijken…

Conclusie is dat romantisch zijn na 10 jaar in kleine dingen zit.

Mocht iedereen zo’n romantisch leven hebben, zouden die boeken en films ook geen succesverhaal kennen, toch…???

Enkele boekentips die ik de voorbije tijd gelezen heb:
koekoeksjong ( detective verhaal)
De smaak te pakken ( Jill Mansell)
Over the edge ( Dirk Bracke)

Love, Rosie // gekregen van mijn wederhelft .  Hij was er van overtuigd dat ik dit een goed boek ging vinden. Het was tenslotte van dezelfde auteur van p.s. I Love you. Waarbij ik nog even lachend aan herinnerd werd dat ik bij deze film tranen gelaten had alsof mijn leven er van afhing. We waren toen op reis in Kroatië, de kids dienden nog een middagdutje te doen, en wij gingen een filmpje kijken. Verklaar dan maar eens aan de andere mensen op het strand rond 15 u waarom je daar met opgezwollen ogen van het janken, op het strand.. Dus ja hij wist dat ik dit een goede boek ging vinden. Ik geef het niet graag toe, maar hij had gelijk! Daarmee bedoel ik, romantiek zit in kleine dingen, en bij ons , heel kleine dingen 🙂

Met deze wijze woorden sluit ik mijn eerste blogje van het nieuwe jaar af, hoop dat er nog veel mogen volgen, neem mijn iPad ter hand, en zal nog wat romantisch verder lezen…

 

 

internal panic alert

De kerstperiode, de gezelligste tijd van het jaar…

Let them know it’s Christmas time this year, lalalalaa…

Bij de helft van de bewoners op  onze aardbol THE most wonderfull time of the year. Helaas bij mij het tijdperk waar ik interne paniekaanvallen krijg.

Iedereen die kinderen heeft weet volgens mij precies wat ik bedoel. Op 6 december komt de goedheilige man onze kinderen het hoofd zot maken. De kleinste telg van mij is er dit jaar in geslaagd om sinds 20 november elke dag zijn schoen te zetten. Een pienter moeder zoals ik gaf iedere keer mee dat de Sint niet elke dag tijd heeft om even op ons dak te klimmen en te kijken of hij zijn schoen gezet heeft. Jammer dat ons mannetje net papa’s laatste pilsje klaar gezet had voor zwarte Piet. Ik kon dus niet anders dan een brief schrijven zodat papa toch zijn pilsje kreeg. De blik van voldoening in de ogen van the little man was niet beschrijfbaar, maar voelde me toch even een dom wicht.
Need to say more??

Maar goed, ik wijk af… Sinterklaas zou beter een paar nieuwe kasten brengen. We hebben al de hoeveelheid chocolade, nic-nacjes en mandarijntjes kunnen inperken, maar ik kan u garanderen, als er per kind, per adres ( ouders, grootouders,  werk papa) 1 stuk nieuw speelgoed binnenkomt, komt dit op 4 x3 = 12 nieuwe stukken speelgoed die ik een nieuw plaatsje dien te geven in onze nederige woonkamer.

Eenmaal de goede man met mijter het land verlaten heeft, komt de kerstboom dan even kloppen aan de deur. Hop, de zolder op om alles af te halen en het huis te versieren.

Wij hebben 5 jaar geleden een 10 jaarproject in huis genomen. Een kerstboompje die we elk jaar binnenhalen en ’s zomers laten groeien. Alleen groeit ons boompje in de breedte en niet in de hoogte.
Toen we dit jaar met volle moed de joekel van bloempot met breed boompje binnen zetten, kon ik het niet aanzien. We hebben beslist om het boompje buiten te laten groeien en de buren lastig te vallen met vervelende knipperlichtjes. Lag het aan mijn wederhelft, dan stond er nog een rendier in onze voortuin (shoot me now pleazzzzzzeeee).
Gelukkig heeft de raad der familieleden (lees mama) dit weten  tegen houden.

Ons 10 jaarproject heeft zich dan toch in een valse kerstboom gemanifesteerd. Voordeel, geen spinnen en andere beesten die zich uit de boom begeven om ons huis te verkennen. Nadeel, giga grote boom in de woonkamer nu…

Nu ja, ik klink wel gefrustreerd als ik het lees, en is Kerst nu niet de periode van vrede en liefde? Jip ga het maar eens zoeken in de Steenstraat op een shoppingzondag. Dan zie je veel liefde 🙂 en vrede :),  vooral bij het uitrijden van de parkings. Dikke Franse en Engelse toeristen met een rendierhoedje, kerstboompje in het haar.. Ahh zalig..

Dit jaar doe ik zoals andere jaren, de auto in naar het mooiste skigebied ter wereld, de ganse Kerstdag op de latten in plaats van uren te slijten aan tafel… en dan het leukste, thuiskomen eventjes oud naar nieuw vieren en op Driekoningen de boom terug de zolder op.. één jaar tijd om de plaatscrisis een plaatje te geven en te vergeten waar ik me elk jaar druk in maak..

Fijn 2015 mocht je me niet meer lezen…

 

 

‘t is toch een weetje naar de wup…

Deze opmerkzame schrijfster heeft er weer wat bewogen tijden opzitten. Nu ja bewogen, gewoon even weer wat inspiratie opgedaan om te bloggen.
jah ‘t mocht wel eens een Sofieke, kijk eens naar je vorige post..
Ja ik weet het, maar hier ben ik dan…

Ik ben voorbije zaterdag  uit mijn bubbel gevallen en rond gekeken… en lieve Heer, ik denk dat we de wereld  aan het ver***ten zijn.
Ik wil nu niet de seut gaan uithangen. Zeker niet maar er viel mij dit weekend iets op.

Manlief en ik gingen dit weekend eens naar de bioscoop.
The Hunger Games nummer zoveel. Wij kwamen net van tafel, dus hoefden we niet te passeren aan de balie waar alle zoetigheden verkocht worden.
Volgens mij kun je dat zelfs al aan een ouder persoon niet uitleggen dat je naar de film gaat en pas om 20 u aankomt en doorloopt zonder je ticket te kopen. Wat een opmerkzaam lezer al lang heeft opgemerkt is dat wij ons kaartje al lang op internet gekocht hadden. Nu daar gaat het niet over. IEDEREEN behalve mijn wederhelft en mezelf had iets in hun handen om te eten. Een zak chips waar je 3 arme Afrikaantjes twee dagen mee eten zou kunnen geven. Een doos popcorn voor een volledige kleuterklas en noem maar verder. Ik wil me dan nog onthouden over de commentaar dat iedereen zat te smekken. Gelukkig staat de muziek in zo’n zaal luid genoeg.
De film is dan nog maar voor de helft bezig en smijten ze daar halverwege nog een pauze in. Weer staat de horde kuddedieren recht om nog een portie eten te halen.. MOH SERIEUS?? Nu ja als het geen eten is dat je moet halen is het toch even gaan plassen voor  € 0,60!!

Blijkbaar bestaan er al avonden dat je kan naar de film gaan in de Kinepolis en kiezen voor een film zonder pauze en eten, maar dan is je ticketje € 2 duurder. Iedere Euro moet rollen, maar dit vond ik nu toch beetje zot.

Nu het toch pauze is, kun je  ook wel even over de film praten toch?? Nee hoor, neem maar even allemaal die wrijftelefoon en check even in dat je in de cinema zit.. wat zouden je vrienden aan het doen zijn?
Deze dame hier was haar telefoon thuis vergeten, of anders zat ik ook wel te wrijven met mijn slimme telefoon. PLOP, dat was het moment dat ik uit mijn bubbel viel 

Verwonderd zeg ik aan mijn ego : “Zoetje, iedereen is op Facebook bezig?” , waarop mijn wederhelft zegt, “Ah ja, wat moeten we anders doen?”

Babbelen zeker? Even vragen aan de persoon naast je wat hij van de film vond?

Het is toch allemaal een beetje naar de wup…

Maar het is bijna kerstmis en dan kunnen we weer allemaal onze kerstboom posten…Gelukkig… (knipoog en glimlach)

 

 

een meisje moet doet, wat een meisje moet doen

vrije vertaling van een leuke zin: a girl has gotta do what a girl has got to do. Hiermee blaas ik mijn blog nieuw leven in. Blijkbaar had ik mijn collega aangespoord om nog eens op zijn blog te schrijven terwijl ik eigenlijk zelf “mijn kindje” aan het verwaarlozen ben. Bij deze: HERE I AM AGAIN !

Ik zal maar meteen bekennen dat ik van mijn lijstje nog niet teveel heb waargemaakt, maar ik kan het uitleggen.

***Moment- even terugkeren naar mijn laatste post.*** 

Ha!! Ik heb wel een paar dingen die ik kan afchecken. Nummer 3! Ik heb me toch nog eens 16 jaar gevoeld!! Of misschien gedacht dat het kon. Na 14 jaar ben ik er toch in geslaagd om nog eens af te zakken naar Pukkelpop. In maart zag ik dat The Editors kwamen naar Pukkelpop. Het voor mij toch numero uno der festivals. Nadat ik een gewillig slachtoffer gevonden had om me te vergezellen ( ja ik ben een vrouw, ik ga niet graag ergens alleen naartoe, ook niet naar de wc) kochten wij ons ticketje. Op 14 augustus was het eindelijk zover. Moeder vertrok alleen met de bus, trein naar Pukkelpop. Lieve lezer, ik kan je garanderen, als er een tent de dag voordat je vertrekt terug door een valwind instort, dan ben je al minder gerust. Toen ik vroeger als zestienjarig meisje richting Kiewit trok, was ik toch veel meer zonder zorgen. Als er nu iets met me zou gebeuren laat ik toch al even mijn nalatenschap achter. Gelukkig heb ik een zorgeloze dag meegemaakt en heelhuids terug gekeerd. Weer een illusie armer, ik ben zeker geen jong guppy meer en ben helemaal niet meer mee met de dresscode. Blijkbaar als je nu naar een festival gaat doe je niet meer je makkelijkste broek en schoenen aan, vergezeld met een sweater. Blijkbaar doe je nu een fluisterbroekje aan ( je ziet de lippen bewegen maar hoort niets – met dank aan mijn oude jeugdbeweging voor deze quote) . Dan stijl je je haar en doet er een bloemenbandje in, en last but not least, modieuze rubberen laarzen. Ik wist zelfs niet dat ze dit verkochten.

Nummer 11 is ook gelukt! Mijn dochter heeft zelfs dit jaar communie gedaan met een ingemaakte vlecht die uit mijn handen is gekomen. Mother does have skills. Nu vele uren sakkeren en zweten is het gelukt. Het resultaat is nu zelfs dat ik het bij mezelf ook kan. Mijn wederhelft staat er telkens van versteld. Eigenlijk zou het het makkelijkst zijn dat je als vrouw je hoofd even zou kunnen demonteren, zodat je elke dag een onberispelijk kapsel hebt. Als dat nu eens zou kunnen 🙂

De rest van mijn lijstje is nog niet gelukt, maar sta er wel van versteld dat het me in 2013 en 2014 toch gelukt is twee dingen te kunnen schrappen. Hopelijk kan ik nummer 10 dit jaar nog afchecken, maar als het niet lukt zal ik niet minder gelukkig zijn.

 

 

Alles mag, niets moet…

Optionele titel.. Waarom, tjah ‘t kan niet altijd gevat zijn njeh..

We zijn ondertussen weer een maandje ons nieuw jaar ingestrompeld. De ene onder ons wat harder met zijn pootjes terecht gekomen de ander moet zijn draai nog vinden en schrijft nog steeds 2012 op. Een opmerkzaam lezer mag mij als de ander aanschouwen.

Zoals elk jaar wordt ons vanalles gewenst… Voor de mensen die vrijgezel zijn, dan schreeuwen de zatte tantes het uit dat ze dit jaar een goed lief voor je wensen.. Voor de medemens die een tijdje al een relatie heeft, wordt je gepushed in een huwelijk, gelukkig of niet, dat mag je zelf kiezen..
Eenmaal dat huwelijk voltooid is staan de tantes te springen wanneer die baby er eindelijk zal zijn.. En als die kleine er dan is, dan komt de vraag natuurlijk :”en de rest, of heb je geen tijd meer misschien”, waarop alle nonkels met de buik vol zitten te lachen..
Begrijp me niet verkeerd, ik heb geen zo’n familie, maar ‘t gewoon een algemeen feit dat de meeste mensen altijd meer verwachten van een ander dan van zichzelf.

Voor mezelf heb ik in 2013 uitgemaakt dat dit jaar alles mag, maar niets meer moet…
Hoe lang ik dat ga volhouden, kan ik niet beloven.. Ik merk dat de gemütlichkeit van de Oostenrijkse bergen al een beetje heel veel uit mijn bloed begint te gaan, en ik jammergenoeg alweer in mijn oude gewoontes ga vallen.
This ain’t gonna happen baby, deze meid houdt vast aan haar beloftes.

Net omdat ik een lijstjesmeid ben, zou ik beter eens een lijstje maken wat ik in mijn leven nog allemaal wil doen. Het kleine engeltje op mijn rechterschouder vertelt me dat ik echt best wel type dat ik in mijn leven bedoel, want de rode gehoornde zit op mijn linkerschouder en zegt me dat ik het beter allemaal doe in 2013. Ik zelf zit er tussenin en vertel mijn duiveltje dat ik dat allemaal niet in één jaar kan, en ik mezelf weer grandioos zou terug zou voorbijlopen.. Ondertussen staat mijn engeltje een victory dance te doen, en maan ik ze beiden aan om kalm te zijn. Was 2013 niet het jaar waar alles mag en niets moet.. Inderdaad!!

2DO 

1. plassen als een man ( poging ooit ondernomen met mijn zus, waardoor we een heel degelijk paar kousen hebben moeten weggooien, misschien liggen ze nog altijd op het festivalterrein in Werchter
2. New York bezoeken, zonder kinderen
3. mezelf terug 16 voelen, (noteer alvast in de agenda 11-4-2013, als ik mijn nichtje vergezel naar onze mister Bieber)
4. een volwaardig liedje spelen op een piano
5. mezelf ooit eens goed in mijn vel voelen..
6. een beetje serieuzer worden…Of ten minste zo overkomen..
7. een muziekinstrument volledig onder de knie hebben..
8. een marathon lopen…
9. een erotisch getint verhaal schrijven..** hoeft niet ter publicatie komen…***
10. een succesvol blog hebben…
11. een perfecte ingemaakte vlecht maken…
12. een knutselwerkje afwerken zonder het tegen de muur te kwakken, met andere woorden, geduld kweken
13. niet blozen als ik verlegen word
14. sporten zonder paars uit te slaan..
15. lessen fotografie gaan volgens met mijn eigen spiegelreflex
16. ,,,

Jah ik ben menselijk, en er staan dingen in die me nooit zullen lukken. But don’t blame a girl for trying..

 

Mocht de tijd ooit stil staan…

Mocht de tijd ooit stil staan, dan wou ik dat ik bij je was…
Het is een zinnetje die mijn vrienden in hun huis hangen hebben, en wat ik eigenlijk heel pakkend vind.
Het viel me te binnen terwijl ik deze blog binnenwandelde.

Soms zou ik toch willen dat de tijd blijft stilstaan, al was het maar voor even.
Het gebeurt vaak dat ik even uit mijn leven stap ( spreekwoordelijk dan weliswaar) en even alles van aan de zijlaan beschouwen.
De beste stuurlui staan aan wal, toch?

Nu, terwijl ik aan de zijlaan stond, was er iets wat mij opviel.
Hoe snel alles vooruit gaat en hoe ik me kan ergeren aan alles.En vooral, hoe een jonge moeder lijden kan.

Even adem nemen op maandag en de vrijdag blazen we alweer de werkweek uit.
Is dit nu omdat alles zo leuk is op het werk, thuis? **nee toch, zwijgt stil gij**
Of is het omdat we vervallen in gewoonte? **yup yup, ik denk het…
Opstaan, kindjes aankleden, wassen, eten, die frustrerende rit naar school, vooral die frustrerende rit naar school. Dit is nu iets waar ik even wil op verdergaan.
Waarschijnlijk is er toch ergens iemand die hierboven zit te regisseren hoe mijn leven moet gaan. Wel dan zou ik nu graag even vragen aan de scenarist waarom hij mij ‘s morgens altijd zo beproeft:

Scenario voor mevrouw 45621318 ( dat ben ik dus):

• als mevrouw 45621318 opstaat zal ik er voor zorgen dat haar kinderen niet uit het bed te krijgen zijn.
• kindertjes van mevrouw 45621318 zullen deze ochtend eens heel omgekeerd doen
• om 8u05, net als mevrouw denkt te kunnen vertrekken naar school, zal ik ervoor zorgen dat één van de drie zijn kop melk omstoot, of zijn muts niet vindt, of nog snel even een grote boodschap moet doen…
• mevrouw 45621318 zal problemen hebben met haar autoslot, waardoor ze haar auto niet meer openkrijgt van aan de bestuurderskant, en dus altijd heel plezante poses dient aan te nemen om haar deur open te krijgen (onder de vrouwelijke bestuurders onder ons, met een rok aan is dit niet erg aan te raden.
• de bestuurder voor haar neemt net het laatste parkeergaatje in
• de “oversteekvrijwilliger” heeft het verkeer niet in de gaten en laat altijd de mensen over als er geen tegenligger aankomt, waardoor na de oversteekactie weer een file van 10 auto’s staat en mama weer een 5 minuten mag wachten, waardoor er weer overstekers zijn, grrrr==> aandachtspunt naar de vrijwilligers, verder kijken dan de voetgangers

Als mevrouw 45621318 dit scenario overleeft en aankomt op haar werk, zal haar puike outfit reeds besmeurt zijn met speculoospasta, haar haardos waar ze toch redelijk wat werk aan gehad heeft weer losgekomen zijn omdat ze haar autodeur niet openkreeg. Last but not least, de nylonkousen zonder gaten die ze deze ochtend gevonden heeft, is weeral voorzien van een mooie ladder en dit te danken aan de klittenband schoenen van haar jongste zoon. I
k had beter aandelen gekocht in de nylonkousfabriek, dan ging ik nu ondertussen heel rijk zijn door mijn eigen onkunde.
Hoogstwaarschijnlijk is dit alles wel heel herkenbaar voor vele moeders onder ons, maar ik wou het toch even van me afschrijven.

Wanneer ik dan op zaterdagochtend, tussen het ontbijt en de zwemles door, even de krant erbij neem zie ik dan de volgende headline:
Astrid Bryan krijgt nieuw seizoen. Je hoeft geen genie te zijn wat ze in dat nieuwe seizoen zullen proberen. Naar mijn mening zal ons Astrid het moederschap proberen.
Ik vraag me af of ze een betere scenarioschrijver zal hebben dan mij, want ze zal hem nodig hebben.

Lieve Astrid, ik denk dat ze je je Louboutins beter zal inruilen voor UGG(ly)S… Ze zien er niet uit, maar je zal wel veel makkelijker zijn om die kleine bowlingbal te verwennen…

 

Veeg voor je eigen voordeur

Lang geleden dat ik nog gepost heb op mijn blogje, maar er is iets wat mij van het hart moet.

Sedert jaar en dag probeer ik mijn kinderen, mezelf en mijn dierbaren te beschermen voor flauw pestgedrag. Dat kinderen elkaar pesten, kan ik nog ergens plaatsen. Ik zeg wel “plaatsen”, want ik ga er totaal niet mee akkoord. Als kinderen elkaar pesten of plagen, getuigt dit nog van het feit dat ze jong en naïef zijn en graag bij de groep horen.
In de media loopt de zaak van het jonge meisje die eigenlijk dood gepest geweest is. Ik stel me ergens de vraag waarom dat eigenlijk allemaal nodig is.
Als volwassen mensen elkaar beginnen af te breken, daar heb ik meer moeite mee.
Heeft dit dan te maken met jaloezie? Of gewoon omdat die mensen niets beter te doen hebben?
Recentelijk heb ik een opmerking gekregen dat ik in mijn bikini aan het rondlopen was, en dat de persoon in kwestie dit geen zicht vond.

Ik ben inderdaad geen maatje 34, maar als je met maat 42 al niet in je bikini mag lopen, vraag ik me af waar de wereld naartoe gaat.
Laat het me zo zeggen: beste persoon in mijn buurt, u komt beter niet meer te dicht, want mocht ik mijn fantasie de loop laten gaan, wordt uw gezicht misschien niet meer om aan te zien, als ik met u klaar ben!

Ik hoop voor zo’n mensen als u dat zij niet moeten doen wat ik allemaal moet doen.
Ik hoop dat u niet elke dag moet rekenen hoeveel calorieën je in je lijf moet pompen.
Ik hoop dat u niet elke dag 1 uur gaat sporten.
Ik hoop dat u niet elke sportactiviteit in je drukke schema dient te persen.

Ik hoop dat u zich nooit schuldig zult voelen als u eens een stuk chocolade in je mond duwt.
Ik hoop voor u dat er nooit iemand in uw familie de ziekte anorexia zal hebben
…..

Maar vooral, ik hoop dat u, uw kinderen of uw vrouw nooit gekwetst zult worden zoals u mij heeft gekwetst.

Veeg voortaan even voor je eigen voordeur wil je, want volgens mij is die ook niet altijd even proper…