wake me up when september ends

Iemand de mannen van Green Day gebeld?? Want september is gedaan….

We zijn ondertussen aanbeland bij de nieuwe maand oktober. Hoeray, ik heb september overleefd.
Ik weet niet of menig lezer ditzelfde gevoel heeft, maar eenmaal je september doorsparteld hebt, dan kun je de rest van het jaar aan ( de overige 3 maanden).

Ik weet niet wat het is, maar ik kan me niet van de indruk ontdoen.
Hoe ouder ik word, hoe sneller de tijd vliegt. **tgoa rap njeh, aj jen amuseert**

Bwoaah, amuseren is een groot woord. Ik spreek op mijn blog altijd voor mezelf, en schrijf mijn hersenspinsels neer. Als ik aan een blogje begin, weet ik soms niet wat ik moet schrijven, weer een vorm van stress bij…

Maar af en toe sta ik eens stil bij het feit dat ik teveel raas. Teveel druk opleg op mezelf. Dan wordt het tijd om mezelf een HO HALT toe te roepen.
Ik merk aan mezelf dat ik af en toe stress heb bij “materiele dingen”, stress die men vroeger niet had, omdat die kl***dingen niet bestonden.
Een opmerkzaam lezer weet dat ik een beetje een snob ben op multimedia zaken. Nu had deze juffrouw twee maanden geleden haar teergeliefde iPhone uit zijn hoesje gehaald om te gaan joggen. Ja ik weet het, wie gaat er nu lopen met een toestel van € 600 in zijn broekzak. Looptochtje voorbij, iPhone op het kastje. Mevrouwtje te lui om het toestel terug in de cover te steken, want geef nu toe, het design is toch veel mooier zonder zo’n condoom rond het toestel, toch??
Eenmaal aangekomen op mijn werk, leen ik wat energie van mijn werkgever en adapteer het toestelletje aan mijn computer. Blijft dat stom kabeltje wel niet hangen aan mijn bureaustoel en BAM iPhone op zijn hoekje gevallen en scherm gebroken.. Menig scheld – en vloekwoorden zijn vloeiend uit mijn mond gekomen. Woorden kregen een nieuwe dimensie.
Het toestel kon volgens de kenner niet hersteld worden, maar als je een verzekering neemt van € 372 krijg je van ons een nieuw toestelletje mevrouw.. JAAHAA uiteraard, ik heb zomaar €372 overliggen.

Manlief had iemand gevonden die wel herstelling van het scherm deed. Ik was dus door het dolle heen , krijg mijn toestel terug, wat blijkt: manlief dacht dat ik een wit toestel had, bestelt een wit scherm en ik eindig met een iPhone met wit scherm en zwarte homebutton. Tijdens deze woelige periode waren er veel dingen aan de hand die veel erger zijn dan een etisch niet mooie iPhone, dus was ik aan het relativeren dat er erger dingen in het leven bestaan. Eenmaal ik net de nieuwe look kon pruimen komt Apple met een update. Blijkt dat spel niet meer te werken doordat er een kabeltje aan die homeknop kapot was. AAAARGGGGHH uiteindelijk één week zonder toestel en het doet je toch beseffen dat je een verslaving hebt.

Hallo, ik ben Sofie en ik heb een verslaving.. Ik ben verslaafd aan mijn iPhone. Echt vreselijk om tot dat besef te komen….

En zo ben ik tot mijn volgende bemerking gekomen. Mensen groot of klein, we hebben allemaal onze zorgen en bekommernis.
Zo merkte ik op  dat mijn nakomelingen ook met hun kleine zorgjes rondlopen.
Mijn oudste telg begon op een avond uit het niets aan tafel plots te huilen en stelde de vraag: “Waarom heb ik zo’n luide stem? Kindje A en kindje B hebben gezegd dat ze hun werkje niet konden afwerken omdat ze heel de tijd mijn stem hoorden, en dat is niet leuuuuuuuuuk boehoehoehoe…” Op zo’n moment moet je als mama je pokerface opzetten, en geloof mij, ik had het heel moeilijk.. Wat moet je daar nu op antwoorden? Tjah jongen, helaas zijn zo’n dingen heel erfelijk, en kom je uit een familie, lees: niet mama’s kant, die wel heel luid kan praten. Is dat erg? Nee dat is niet erg, maar geloof mij, je zult er nog vaak opmerkingen over krijgen. Dus let er een beetje op om stiller te praten. Helaas was hij het ‘s ochtends alweer vergeten. **zucht**

Het tobben en de verwerking van de grote k*kweek vorige week heeft me deze week wel één positief punt geschonken. Ik was vorige week tijdens de tennisles een beetje gefrustreerd en niets van wat ik wou doen lukte. Na alle strubbelingen van vorige week had ik me voorgenomen om het gewoon los te laten en te genieten.. raad eens?? Ik heb gisteren ballen geslagen waarvan ik niet wist hoe ik het deed, maar de tennisleraar heeft me beloond met enthousiate uitlatingen dat ik het goed deed.. Awel, ‘t deed deugd an men ertje… 

IK GA ER NOG EENTJE SLAAN ( lees dit met de intonatie van meneer Meurisse tijdens de reclame van Zero, en je zal begrijpen wat ik bedoel)

 

Advertisements

 

slaap kindje, slaap en hopelijk worden de juiste mensen eens wakker…

Vooreerst wens ik met deze blogpost niemand met de vinger te wijzen, niemand te beoordelen op zijn of haar mening. Ik wens mij op deze post gewoon te uiten en MIJN eigen gevoel te verwoorden. Niet meer… niet minder.

Dat er al een tijdje iets dient te gebeuren op het vlak van de vluchtelingen, dat is een feit die niemand mag ontkennen.

Zelf zijn wij deze zomer op reis geweest naar Montenegro, we zijn doorgereisd naar Bosnië, Sarajevo.. Daar hebben we rondgelopen, en ons de vraag gesteld, na 20 jaar, waarom men toen de oorlog in Sarajevo zo lang heeft kunnen laten aanslepen? Waarom men niet vlugger in actie gekomen is?

We zijn naar de tentoonstelling van Srebrenica geweest. Een fototentoonstelling waar je met de neus op de feiten gedrukt werd. Een plaats waar ik stil werd, mijn kinderen zwaar onder de indruk. Nu ja, zou menig lezer opmerken, dat is 20 jaar geleden, er gebeuren nu ook erge dingen, en er zijn tussenin ook andere erge dingen gebeurd. Ja das waar, maar eenmaal je er zelf dicht bij staat, raakt het je nog meer.

Na Sarajevo trokken we door naar  Boedapest.
Ik heb de vluchtelingen gezien aan het station. Ik heb ouders zien lopen, met hun 5 jarige zoontje aan de hand, hun baby van 4 maanden in de armen. In de verschroeiende hitte van de stad. Met enkel een knuffel in de hand, en een flesje water in de andere hand. Ze hadden geen rugzak mee, geen tent, geen volledige koffer met hun eigendommen.
De echtgenoot en ikzelf hadden toen in juli al de opmerking gemaakt dat er toch iets aan gedaan zal moeten worden. Dit waren geen menslievende toestanden die we daar gezien hadden. Tijdens onze doortocht in Hongarije hadden we gesproken met enkele “locals” en die vertelden ons dat er enorm veel haat van de Hongaarse inwoners waren ten opzichte van de vluchtelingen. Dat er zelfs al iemand die “een ander kleurtje of uiterlijk” had aangevallen was door locals omdat hij een vluchteling was. De zoon van de huiseigenaar was journalist voor een plaatselijke website. Hij en zijn zus waren net naar een tijdelijk vluchtelingenkamp geweest om verslag uit te brengen over de situatie. Ze vertelden ons dat er misschien toen ( begin augustus 2015) enkele 100 vluchtelingen waren in de buurt van Pécs, maar dat de politiemacht het drievoud was van de aantal aanwezige vluchtelingen.
Voor ons was het dat moment iets waar we even over praten want je bent er aanwezig, en ziet dat je eigenlijk niet meer zo ver bent van alle miserie.

Eénmaal 1800 km verder, terug in je eigen hometown. Terug in je eigen ritme, moet je ook durven toegeven dat je het nieuws wel hoort, even kort bespreken tijdens één of andere maaltijd. Ja het is erg, en ja ze moeten er iets aan doen. Vlug verderdoen en zorgen dat alles gedaan raakt wat je zelf op je 2do lijst staan hebt.

Gisteren was er een kantelpunt hoop ik.

Een kind op een strand, aangespoeld na een helse dood, een beeld die op je netvlies gebrand staat.

Ieder mens die een hart heeft wordt niet losgelaten door dit beeld. Iedereen stond erbij en keek ernaar…

Enkelen onder ons voelden zich sterk achter hun beeldbuis en klavier om hier hun mening over te uiten. De één al wat positiever dan de andere.

Er is me één zinnetje bijgebleven en dat blijft nazinderen.. Een waarheid die klinkt tot in het diepste van je trommelvlies.

“you have to understand that no one puts their children in a boat, unless the water is safer than the land”

Eerlijk gezegd.. Niemand zal zijn huis achterlaten omdat het ergens anders beter is. Iemand met kinderen gaat vluchten omdat ze bang zijn. Bang voor wat er in hun land aan het gebeuren is.
En willen we niet allemaal het beste voor onze kinderen? Willen we niet allemaal dat ze zich goed in hun vel voelen? Kunnen lachen en zwansen?

Ik was deze ochtend terug met de gedachten aan het verdwalen en ik stel me de vraag of ik zelf wel goed bezig ben?

Neink, kzijn niet goe bezig… 

En waarom niet?

• ik maak me druk in het feit dat onze oudsten deze ochtend de keukenlade heeft getoucheerd waardoor onze nieuwe keuken van 3 maand oud schade opgelopen heeft. Is dat even erg als iemand die zijn huis moet achterlaten omdat enkele heethoofden een strijd aangaan?  Nee, dus grow up mevrouwtje van bijna 31 en doe verder met een minder goed sluitende lade
• het zoontje heeft verjaardag vandaag en ik sta me de avond voordien nog in het zweet te werken om vlaggetjes en dergelijke op te hangen. Meneertje de jarige staat deze ochtend op, is lichtgeraakt omdat ik hem aanmaan tot verder doen. Zegt dat hij zijn verjaardag niet wil vieren… Waarop ik misschien te hard gereageerd heb naar mijn jarige toe en gezegd heb, terwijl ik het beeld toonde van het kleine manneke op het strand:
  “Wel mijn beste vriend de jarigen, er zijn kindjes die hem helemaal niet meer moeten vieren, omdat ze de overtocht niet gehaald hebben…” 

Ben ik goed bezig? ‘ k denk het niet.. Ik had het misschien wat zachter mogen aanpakken. Maar helaas beste lezers, het is een keiharde wereld, met harde mensen en harde gevoelens. Ik las ooit eens, wat je niet doodt maakt je harder… Misschien waren we misschien allemaal beter een beetje minder gedood, zodat we weer wat zachter worden…

Hopelijk worden we allemaal gauw wakker…………

 

Mijn ventje smelt als een ijsblok

Aangekomen in Montenegro. Pfiew warm. Na een autorit van Manderscheid tot Hadosje (Slovenië) waar we sliepen in 35 graden. Lees smolten en deze ochtend genoten van een Sloveens ontbijt. Eitjes tot groot jolijt van de kids en brood waar mama achteraf een verdacht groene vlek op zag. Honger was direct over. We hebben meer dorst dan honger eerlijk gezegd. Daarna een autorit van 780 km door Slovenië, Kroatië stukje Bosnië en dan weer Kroatië om dan over te steken naar Montenegro. De eerste indruk was positief. Om na 9 uur aan te komen in een mooi basic huisje waren we zeer blij met een douche. We zijn daarna naar de stad gereden om te eten. Het is hier niet duur op met vijf te gaan eten. Drie rondes drank en voor ieder buikje een pizza of pasta waar we nog geen 40 euro voor betaalden. We zullen ons hier meer culinair laten verwennen denk ik. Om 21 u beginnen de locals hier weer te leven. Drinken kopen in een lokale Delhaize is ook een avontuur. De kassierster vertelde manlief dat je geen bier kunt kopen als je geen leeggoed hebt. Ja hoe kun je dan leeggoed bekomen? Dan maar plastic fles van 2 liter 🍻. Hilariteit alom bij de kassierster want wij verstaan geen Montenegrijnse taal en zij geen Brugs ☺️. Wat ze hier wel zot van zijn dat zijn onze spruiten hun blonde haren.

Warme groeten 

 

burn baby burn

aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaah eindelijk is het zover.. De eerste zonnestralen hebben ons bereikt.
De algemene humeurbarometer van menig luitjes op dit deel van de aardbol heeft zich sinds vrijdag behoorlijk in de groene safe zone gezet.

Deze juffrouw behoort ook tot de safe zone van de barometer. Na een zeer lange herfst, winter, lente kan een mens  weer eens genieten van de zon.
Toegegeven, ik hou niet van de broeiende hitte maar een aangenaam klimaat kan mij wel bekoren.
Helaas brengt de zomer toch ook altijd een paar ieniemienie  minpuntjes mee.

Mijn eerste ergenis bestaat uit kleine zwarte beestjes, mieren genoemd. Die kriebelbeestjes doen niets liever dan in ons huis komen. Eerlijk gezegd lieve mieren, lopen jullie in het gras, ik ga er niet om malen, maar serieus? In onze nieuwe keuken? Nergens een straat van mieren te bemerken, nergens suiker die aan het lonken is, en toch zitten jullie in mijn kast? Ik loop werkelijk elke dag te zoeken van waar die beestjes kunnen komen. Helaas geven ze mij hun geheim niet vrij. Mocht menig lezer mij via een drone of zo volgen, zou die zich werkelijk plat leggen hoe ik reageer als ik weer een mier in mijn kast vind. ( lees: als er weer een op mijn hand kruipt). Volgens een vriend zal zelfrijzende bloem de oplossing zijn. i’ll keep you posted

Mijn tweede ergernis refereert eigenlijk naar mijn titel.
De zon, een mooie gloeiende gasbol die zorgt voor het leven op aarde. Helaas zorgt deze gasbol ook voor mijn rood velletje. Gisteren dacht mevrouwtje hier eens een leuk fietstochtje met het nageslacht te maken. Factor 25 op de huid, zonnebrilletje op en uiteraard, de fiets op.
Toen de wederhelft terug thuis kwam na een zware dagtaak op het werk.. stond ik klaar met de krant en pantoffels ( niet ) en maakte hij mij er attent op dat ik een beetje Crême de tomate  was. U moet begrijpen, ik leef samen met een man en kinderen die een huid hebben die bruin wordt en niet rood. Geef ze de nodige factor en tegen het eind van de zomer zijn die kinderen van mij helemaal niet meer te linken aan mij. Een witte moeder en bruine kinderen.
Nu goed, ik dacht, hier gaan we weer , morgen op het werk zal men wel weer paar keer vragen aan mij of ik in de zon gelegen heb. HEUM hallo, ik heb drie kinderen, als ik in de zon lig, dan ben ik waarschijnlijk bezweken aan een hartstilstand, want anders laten ze me niet liggen hoor.

Nu dit dametje kwam aan op het werk, vlug alles aan het bureautje installeren, computer opstarten en dan de eerste blik op de collega werpen. Nog voor ik hem aangekeken had zei hij, auw dat doet pijn. Waarop ik begin te ratelen dat ik inderdaad verbrand ben en me wel ingesmeerd heb en blablalbalba VERDEDIGMODUS.
Tot ik hem aankeek! Wow dat moet inderdaad pijn doen. Mijn arme lieve collega was geen crême de tomate, maar een serieuze rode peper of paprika. Ocharme en jeij tegelijk. I’M NOT THE ONLY ONE  die zich heeft laten vangen door de zonnestralen.

Voila si, voor de rest is de zomer zeer welkom bij mij.

• Onverwachte zomer bbq,
• apero in de zon ( ingesmeerd en met parasol – in het glas en boven het hoofdje)
• strandbezoekjes, liefst ook ongepland)
• heerlijk lang ‘s avonds op terras zitten in plaats van ons voor de tv te plooien
• de vogeltjes die ‘s ochtends tjielpen en je welgezind maken ( klein detail: wij hebben iedere avond een vogeltje die op ons dak komt fluiten. Als ik fluit, fluit hij terug, nu vraag ik me af of dat vogeltje ook zou fluiten als ik niet fluit. Ik blijf ervan overtuigd dat ik de nieuwe vogelfluisteraar ben, dus blijf ik fluiten)
• de meeste mensen zijn vriendelijker als de zon schijnt
• …

Zomerse groetjes

 

I am wonder woman , en toch laat het me niet los…

Ik zag onlangs  op ons sociaal media een fotootje van die eeuwig schattige Minions verschijnen met het tekstje: I am wonder woman, en vond het zo toepasselijk voor mij dat ik het gedeeld heb.

Als het aan mij zou liggen en mijn wilskracht dan  zou ik alles perfect weten liggen. Helaas hebben de jaren ook al vat op mijn hersenen gehad. Waarschijnlijk hebben de jaren alcoholmisbruik er geen goed aan gedaan 🙂 . Misbruik is misschien een beetje overdreven… Hier ga ik dus weer gaan * wonderen * waarom ik weer overdrijf?

Nu ja, af en toe kan het geen kwaad om jezelf eens in vraag te gaan stellen.
De voorbije weken waren bij ons thuis een spreekwoordelijke hel voor iemand die nooit iets terug vindt ( lees mij). Mijn Handy man hubbie heeft zijn twee weken paasvakantie opgegeven om onze keuken te Debbie Travissen. Wat een werk!! Ik natuurlijk achteraf héél trots op zijn prestatie. Mijn schone vader heeft ook heel hard zijn best gedaan. Geen kast was te zwaar, geen plan te moeilijk, wat een wonderteam. Excuses aan de buren voor de decibels en hinder van de auto’s van de vele helpers.
We zullen het nooit meer doen. Alé toch in de eerste 20 jaar gaan we geen nieuwe keuken meer zetten.

Tijdens de “verbouwing” moest alles uit de keukenkasten naar de garage verzet worden. Ik vond dus letterlijk niets terug…’s Ochtends bij het ontbijt, appeltje schillen, maar ow waar is het mes? Auto inspringen om te gaan werken, maar hemeltje, waar zijn die autosleutels weer.
Gelukkig, deze tijden zijn voorbij..

Toch heb ik ergens nog een gaatje gevonden om mee te zijn met wat er rond me gebeurt.
Er zijn twee zaken die me de laatste weken aangetrokken hebben en me niet meer loslaten.

Zoals menig lezer wel weet heb ik een ontzettende bewondering voor mensen die iets “kunnen”. Prachtig kunnen dansen, muziek maken, en zich beeldend uiten. Kleine omschrijving van de twee zaken waar ik stil van geworden ben ( believe me: dat is geen eenvoudige taak om mij stil te krijgen)

Mijn eerste bewondering gaat uit naar Tony Reynders, de papa van Emma, één van de vele slachtoffers van de busramp in Sierre. Ik heb zijn boek gelezen tijdens het lange wachten in het ziekenhuis toen mijn oudste telg voor een kleine ingreep een dagje in het dagziekenhuis moest verblijven. Ik had mijn vriendin al horen vertellen over het boek, maar was nog niet klaar om mee gezogen te worden in het moment van het besef van verlies. Wil ik wel terug ook dat gevoel meemaken waar je nieuws krijgt en je een stamp in je maag krijgt waardoor alle lucht en leven uit je lichaam gezogen wordt?
Ik voelde me sterk genoeg nu om te beginnen lezen. Zoonlief lag te wachten op zijn operatie en mama begon aan het boek. Van het eerste woord tot het laatste leesteken heeft die man me meegezogen in het triest verhaal van verlies, beseffen, onmacht, missen,… Het heeft me geen dag gekost om het boek uit te lezen. RESPECT om zoiets neer te pennen. Wat me vooral opviel aan mezelf, de dagen na het lezen van het boek, dat het me niet meer losliet. Iedereen de mijn pad kruiste diende aan te horen wat ik gelezen had over die busramp. Het laat me ook niet los waarom die mensen nog met zoveel vragen moeten zitten, waarom de regering niet luistert… Ik kan alleen getuigen dat ik de papa van Emma heel moedig vindt om met zijn pen zo mooi te verwoorden wat hij voelt. Ik kan heel goed begrijpen dat de omgeving soms onbegrip toont. Mijn moeder heeft ooit eens beschreven hoe het voelt om een kind te verliezen. “het is precies of ze je armen en benen afhakken, en je alle stabiliteit kwijtraakt” Het verlies van een kind is ondragelijk, maar met de juiste mensen rond je kan iedereen misschien wat helpen dragen.
Ik heb Tony niet durven benaderen om te zeggen dat ik zijn boek prachtig omschreven vind, maar ik hoop dat hij hier ooit eens terecht komt en dit leest.

Mijn tweede bewondering heeft helaas ook geen goed einde. Menig twitter en blogfanaten zullen het verhaal van Evelien wel gelezen hebben. Amper 30 jaar en helaas ook moeten verliezen tegen die kanker met grote K. Ik heb lang getwijfeld over ik er wel over zou schrijven, want ik vind het oneerlijk dat ik dit zou doen, ik heb het meisje niet persoonlijk gekend. Helaas ken ik wel de mensen die haar van heel dichtbij kenden en hoop ik dat ze het me niet kwalijk nemen dat ik mijn bewondering voor haar talent wil uiten.
Omdat ik ook heel graag blogs lees, ben ik even op haar blog gaan piepen. Wat kon deze jonge vrouw mooi schrijven. Ze zoog je mee in haar verhalen, liet je lachen, en vooral denken : heij , dat maak ik ook mee. Toen ik haar laatste woorden las over het 30 jaar zijn kwam de man met de hamer op mijn kop slaan. Ik ben ook dertig, en ik heb ook moeite gehad met het feit dat er een 3 voorkwam.
Het leven is niet eerlijk, de mooie mensen krijgen slecht nieuws, het stomme aan heel het verhaal is dat  wij immortal er niets aan doen en toekijken en hopen. Ik zie de dood altijd als die man met zijn schaar die levensdraden doorknipt. Het is een echte klootzak! 

Mijn punt is : mensen die af en toe zich kunnen uiten met hun talent maken de wereld weer net iets mooier en aangenamer..

Bedankt #TeamEvelien voor je mooie woorden, hopelijk kun je in Twitterhemel andere mensen terug laten lachen met je mooie woorden

Bedankt #VoorEmma om te schrijven en te durven uiten. Om iedereen die het wenst te laten delen in je verdriet, je vragen, je onderzoek naar de waarheid.

Bedankt lezer, om te lezen tot het einde, want nu ik mijn blog herlees zie ik dat ik vrolijk was gestart, maar ik mag ook af en toe serieus zijn hè?

 

 

 

Bring the action

Met de gedachte in het achterhoofd om wat meer te bloggen zet ik me weer aan een maagdelijk wit blad.
Deze dame heeft de voorbije drie weken wat gas terug genomen. Na een operatie dient zicht de verplichte rust aan. Rust?? **Wablief, wat is dat rust?**

Laten we er even een woordenboek bijnemen:
Rust = toestand waarin je niets doet vb: ik moet wat rust hebben
hem met rust laten [niet lastigvallen]
tot rust komen [kalm worden]
hij is in diepe rust [hij slaapt]
ik had geen rust [ik was erg ongerust]
in ruste zijn [gepensioneerd]
rust roest [als je te lang niets doet, kun je niet meer werken

Rust in een gezin met drie kinderen, full time werkende ouders, als er eentje out valt ( zoals ik de voorbije drie weken), dien je rust toch even een andere definitie te geven:

Rust = toestand waarin je niets MAG DOEN van de dokter  MAAR JE WEET ALS JE DAN EFFECTIEF DE RUST NEEMT, HET KEIHARD TERUG IN JE GEZICHT WAAIT
hem met rust laten [niet lastigvallen] – lees : hem laten ze met rust, haar laten ze met moeite met rust, omdat ze toch altijd mama nodig hebben
tot rust komen [kalm worden],’ ‘s avonds in de zetel, als alles stil valt, en de mannen kijken voetbal, val ik in slaap, maar iedere goal schiet je keihard wakker door het geroep. Notitie aan mezelf: ga gewoon direct naar je bed é
hij is in diepe rust [hij slaapt] zoals hierboven vermeldt, ik was in diepe rust toen ik in mijn bedje lag. De wederhelft wist me te vertellen dat ik gisteren in mijn diepe slaap even wakker werd en een vlinder begon te zoeken. Ik was blijkbaar mijn vlinder kwijt in mijn bed 🙂 
ik had geen rust [ik was erg ongerust] correctomundo
in ruste zijn [gepensioneerd] toen ik dinsdag namiddag even een luchtje ging scheppen in het bos begaf ik me inderdaad tussen de mensen die in ruste zijn. Even voelde ik mij superjong, YES
rust roest [als je te lang niets doet, kun je niet meer werken ‘t is niet gebeurd, ben niet geroest… Of is het daardoor dat ik roodharig ben… Heb ik te lang gerust?? Stomme opmerking van mezelf..

Door mijn operatie kon ik even proeven van het huismoeder zijn. Heb ik er van genoten? Ik zou liegen mocht ik zeggen dat ik er niet van genoten heb VOOR EVENTJES.
De eerste week was herstellen, de tweede week was ook herstellen, maar toch al even weer in actie komen wat betreft de dagelijkse bezigheid.
‘s Ochtends zorgen dat de kinderen op tijd op school zijn. Doch met enig tegenzin je uit het bed begeven, omdat je je echt nog dat niet voelt. Gelukkig heb ik nachtkledij waar ik me mee kan buiten begeven.
Het was toch te koud om lang buiten te staan kletsen en de mensen kijken ‘s ochtends toch niet naar je kledij. Tot deze ochtend, toen ik de koffer dicht klapte en mijn oudste eventjes luid zei: “mama, heb jij nog je pyjama aan? ” en dochterlief bevestigde nog even dat ik zelfs mijn pantoffels nog aan had.
Mijn namaak UGGS van het Kruidvat zijn inderdaad mijn pantoffels kindjes, maar dat hoefde je echt wel niet aan gans het dorp mee te delen. Het is nu niet dat ik in mijn kanten slaapkleed aan de schoolpoort passeer hé.
Gelukkig sta ik ‘s avonds wel met kleren aan de poort. Stel je voor… Moeder Flodder aan de poort.

mindsprongetje:
Daar ik nooit aan de poort sta, behalve op vrijdag, zag ik nu iemand die ik vroeger, zeker 14 jaar geleden, vaak in hetzelfde etablissement zag als mezelf. Nu durf het  toe te geven mensen, als er  je iemand in je oog valt als 16 jarige  vergeet je dat niet. Als pubermeisje durf je die niet aanspreken, maar als 30 jarige wijze getrouwde vrouw mag je wel iemand aanspreken aan de schoolpoort, toch?
Oké 3-2-1 , “Mag ik eens iets vragen? Zou het kunnen dat jij ook veel daar zat??  En YES ik had gelijk! Hoera deze moeder is dus nog niet veel veranderd volgens de andere persoon.. Innerlijke vreugdedans… tatatadaadaaaa ..

Maandag is het weer voorbij en kom ik weer uit de rust modus.

Terug naar de andere kindjes van het werk….
Terug weten wat ‘s avonds te vertellen aan de keukentafel…
Terug me eventjes ietsje belangrijker voelen dan alleen verantwoordelijk zijn voor de was, de plas en zorgen dat ze op tijd in school zijn. …
Terug wat voldoening krijgen voor wat ik gedaan heb die dag en vooral het belangrijkste: ER VOOR BETAALD WORDEN 🙂

‘t was goed om even thuis te zijn, maar het gaat toch beter voelen om terug in mijn gewone leven te komen..

Als mijn lezers mij minder horen, ‘t is teken dat ik weer volledig aan het stressen ben en de lokroep van mijn blog in sleep modus staat..

Solong….

 

hey , het is okay om hopeloos romantisch te zijn

gegroet aan mijn lezende volgers :), hoewel volgers, gegroet aan de mensen die op mijn link hebben geklikt op mijn facebookpagina 🙂

We zijn ondertussen 11 dagen het jaar ingestrompeld… Eind 2014 was in chaos geëindigd dus ik hoop 2015 eindelijk eens wat op het gemakje te kunnen nemen.
Dochterlief heeft op skireis haar pols gebroken ( we waren goed en wel 15 minuten op de skipiste). Nu ja, mijn levensvisie is altijd: “zolang er geen doden zijn, is alles nog te relativeren”

Goed, waar was ik gebleven. Ahaj Hey het is okay om hopeloos romantisch te zijn… Ja inderdaad.. We zijn dus op skireis geweest en dit is voor mij HET moment om even weer alles bij te lezen. In mijn levensvisie is het leven al zwaarwichtig genoeg, zodat mijn literaire interesse zich beperkt tot detective verhalen en romantische boekjes. Ik hoor jullie wel denken hoor.. Is ze daar met haar bruine station romannetjes??. Nee het zijn geen zo’n boeken.
Toen ik mijn moeder dit vroeger zag lezen vroeg ik me altijd af waarom in godsnaam lezen over dokter huppeldepup die een romance met zijn verpleegster begint. Hoewel 🙂
Nee het zijn eerder van die boekjes waarin het hoofdpersonage een gebeurtenis meemaakt, waardoor ze haar volledige leven dient over een andere boeg te gooien. Daar leert ze dan één of andere man kennen die haar in geen honderd jaar interesseert. Het boek gaat van de ene gebeurtenis naar de andere, waardoor ze plots beiden interesse krijgen. Jammergenoeg is er wel altijd één of andere pippo die ertussen komt, waardoor hun liefde even uitgesteld wordt. Hoe dan ook, op het einde komen ze altijd samen.. smelt smelt…
Die boeken lezen in 1 dag en als je het boek dichtklapt, dan kun je eens heel diep zuchten en denken ooooooohhh zo mooi. Gebeurt dit in het echte leven?? Helaas moet ik het antwoord schuldig pleiten op deze vraag. Zou kunnen van niet, zou kunnen van wel.. Als ik even uit de bubbel stap en van aan de zijlijn ga kijken, vrees ik dat het in het echte leven geen rozengeur en maneschijn is, ofwel zijn we het allemaal vergeten na 10 jaar huwelijk, drie lieve, maar heel drukke kindjes, een huis die altijd op orde dient te liggen, afgewerkt dient te worden, hagen die gesnoeid moeten worden, kasten die op orde moeten liggen aaaarrhggg 🙂.

In het echte leven zit het eerder in de kleine dingen.. Als je ziek bent, wie zorgt er dan voor je? Vroeger was het je mama die je in de zetel voorzag van allerlei verwennerij. Nu, éénmaal je een getrouwde vrouw bent, moet je rekenen op de goodwill van je wederhelft. Deze week heeft hij het schitterend gedaan.. dikke duim voor mijn man…Hij lijkt wel niet op mijn moeder (thank God) maar heeft het wel aardig goed gedaan.

Bij ons is het evenwicht tussen romantisch zijn en recht voor de raap zijn eerlijk verdeeld, ik ben romantisch en de wederhelft is recht voor de raap. ***lees, een beetje romantisch ***
Ik moet vaak het onderspit delven als het over de tv keuze gaat, maar dit weekend, hebben we samen gekeken naar What happens in Vegas.. Na het negeren van enig geblaas en gezucht keek ik toch even opzij. Waarop ik de repliek kreeg : “je weet toch wat er gaat gebeuren hé, dat is zooooo voorspelbaar, ze gaan ruzie krijgen, zij loopt weg, hij loopt haar achterna en ze komen terug samen en alles komt goed.”

Tuurlijk wist ik wat er ging gebeuren, want ik, klein leugentje om bestwil romantisch zieltje, had deze film al gezien..

Dat is het verschil dan maar weer tussen mannen en vrouwen.
Vrouwen dromen van de ridder op het witte paard, en krijgen er eentje die er af en toe al afgevallen is. Waardoor ze terug beginnen lezen en als ze alleen thuis zijn naar zo’n films kijken…

Conclusie is dat romantisch zijn na 10 jaar in kleine dingen zit.

Mocht iedereen zo’n romantisch leven hebben, zouden die boeken en films ook geen succesverhaal kennen, toch…???

Enkele boekentips die ik de voorbije tijd gelezen heb:
koekoeksjong ( detective verhaal)
De smaak te pakken ( Jill Mansell)
Over the edge ( Dirk Bracke)

Love, Rosie // gekregen van mijn wederhelft .  Hij was er van overtuigd dat ik dit een goed boek ging vinden. Het was tenslotte van dezelfde auteur van p.s. I Love you. Waarbij ik nog even lachend aan herinnerd werd dat ik bij deze film tranen gelaten had alsof mijn leven er van afhing. We waren toen op reis in Kroatië, de kids dienden nog een middagdutje te doen, en wij gingen een filmpje kijken. Verklaar dan maar eens aan de andere mensen op het strand rond 15 u waarom je daar met opgezwollen ogen van het janken, op het strand.. Dus ja hij wist dat ik dit een goede boek ging vinden. Ik geef het niet graag toe, maar hij had gelijk! Daarmee bedoel ik, romantiek zit in kleine dingen, en bij ons , heel kleine dingen 🙂

Met deze wijze woorden sluit ik mijn eerste blogje van het nieuwe jaar af, hoop dat er nog veel mogen volgen, neem mijn iPad ter hand, en zal nog wat romantisch verder lezen…