aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaah eindelijk is het zover.. De eerste zonnestralen hebben ons bereikt.
De algemene humeurbarometer van menig luitjes op dit deel van de aardbol heeft zich sinds vrijdag behoorlijk in de groene safe zone gezet.
Deze juffrouw behoort ook tot de safe zone van de barometer. Na een zeer lange herfst, winter, lente kan een mens weer eens genieten van de zon.
Toegegeven, ik hou niet van de broeiende hitte maar een aangenaam klimaat kan mij wel bekoren.
Helaas brengt de zomer toch ook altijd een paar ieniemienie minpuntjes mee.
Mijn eerste ergenis bestaat uit kleine zwarte beestjes, mieren genoemd. Die kriebelbeestjes doen niets liever dan in ons huis komen. Eerlijk gezegd lieve mieren, lopen jullie in het gras, ik ga er niet om malen, maar serieus? In onze nieuwe keuken? Nergens een straat van mieren te bemerken, nergens suiker die aan het lonken is, en toch zitten jullie in mijn kast? Ik loop werkelijk elke dag te zoeken van waar die beestjes kunnen komen. Helaas geven ze mij hun geheim niet vrij. Mocht menig lezer mij via een drone of zo volgen, zou die zich werkelijk plat leggen hoe ik reageer als ik weer een mier in mijn kast vind. ( lees: als er weer een op mijn hand kruipt). Volgens een vriend zal zelfrijzende bloem de oplossing zijn. i’ll keep you posted
Mijn tweede ergernis refereert eigenlijk naar mijn titel.
De zon, een mooie gloeiende gasbol die zorgt voor het leven op aarde. Helaas zorgt deze gasbol ook voor mijn rood velletje. Gisteren dacht mevrouwtje hier eens een leuk fietstochtje met het nageslacht te maken. Factor 25 op de huid, zonnebrilletje op en uiteraard, de fiets op.
Toen de wederhelft terug thuis kwam na een zware dagtaak op het werk.. stond ik klaar met de krant en pantoffels ( niet ) en maakte hij mij er attent op dat ik een beetje Crême de tomate was. U moet begrijpen, ik leef samen met een man en kinderen die een huid hebben die bruin wordt en niet rood. Geef ze de nodige factor en tegen het eind van de zomer zijn die kinderen van mij helemaal niet meer te linken aan mij. Een witte moeder en bruine kinderen.
Nu goed, ik dacht, hier gaan we weer , morgen op het werk zal men wel weer paar keer vragen aan mij of ik in de zon gelegen heb. HEUM hallo, ik heb drie kinderen, als ik in de zon lig, dan ben ik waarschijnlijk bezweken aan een hartstilstand, want anders laten ze me niet liggen hoor.
Nu dit dametje kwam aan op het werk, vlug alles aan het bureautje installeren, computer opstarten en dan de eerste blik op de collega werpen. Nog voor ik hem aangekeken had zei hij, auw dat doet pijn. Waarop ik begin te ratelen dat ik inderdaad verbrand ben en me wel ingesmeerd heb en blablalbalba VERDEDIGMODUS.
Tot ik hem aankeek! Wow dat moet inderdaad pijn doen. Mijn arme lieve collega was geen crême de tomate, maar een serieuze rode peper of paprika. Ocharme en jeij tegelijk. I’M NOT THE ONLY ONE die zich heeft laten vangen door de zonnestralen.
Voila si, voor de rest is de zomer zeer welkom bij mij.
- Onverwachte zomer bbq,
- apero in de zon ( ingesmeerd en met parasol – in het glas en boven het hoofdje)
- strandbezoekjes, liefst ook ongepland)
- heerlijk lang ‘s avonds op terras zitten in plaats van ons voor de tv te plooien
- de vogeltjes die ‘s ochtends tjielpen en je welgezind maken ( klein detail: wij hebben iedere avond een vogeltje die op ons dak komt fluiten. Als ik fluit, fluit hij terug, nu vraag ik me af of dat vogeltje ook zou fluiten als ik niet fluit. Ik blijf ervan overtuigd dat ik de nieuwe vogelfluisteraar ben, dus blijf ik fluiten)
- de meeste mensen zijn vriendelijker als de zon schijnt
- …
Zomerse groetjes